Utwór op. 89 nr 7

Publikacja ,,Elementarne i progresywnie ułożone etiudy na skrzypce, op. 20" jest doskonalym materiałem w doskonaleniu swoich umiejętności warsztatowych. 36 etiud Wohlfahrta Franza ułożone są progresywnie. Zbiór etiud powstał z myślą o wprowadzeniu grającego w problematykę wykonawczą utworów koncertowych, a wcześniejsze poznanie i opanowanie zawartego w nim materiału powinno przyczynić się do znacznego usprawnienia pracy nad trudniejszymi utworami koncertowymi. Niniejszy zbiorek uzupełni stosowany materiał dydaktyczny z niewątpliwą dla uczniów korzyścią.

Szkoła techniki skrzypcowej Otakara Ševčika (1852 - 1934) czeskiego skrzypka i pedagoga. Ševčik wypracował własną technikę gry, wielkie uznanie zdobyła jego tzw. metoda półtonowa i swoisty sposób prowadzenia smyczka. W latach 1870/73 był koncertmistrzem orkiestry Mozarteum w Salzburgu. od roku 1875 poświęca się pracy pedagogicznej i tak kolejno w latach 1875/92 jest profesorem klasy skrzypiec w Kijowie, od 1892 w konserwatorium w Pradze, od 1909 w Wiedniu i od 1919 ponownie w Pradze.

Kolekcja łatwych utworów wielkich mistrzów muzyki poważnej, w opracowaniu na skrzypce solo z akompaniamentem fortepianowym. Utwory pochodzą różnych epok, począwszy od muzyki Telemanna, Bacha, przez muzykę Mozarta, Haydna i Beethovena do utworów romantycznych Schuberta, Mendelssohna i Czajkowskiego.

ŠEVČÍK Otakar, (1852 - 1934) to czeski skrzypek i pedagog. W latach 1870/73 był koncertmistrzem orkiestry Mozarteum w Salzburgu. od roku 1875 poświęca się pracy pedagogicznej i tak kolejno w latach 1875/92 jest profestrem klasy skrzypiec w Kijowie, od 1892 w konserwatorium w Pradze, od 1909 w Wiedniu i od 1919 ponownie w Pradze. Sevcik wypracował własną technikę gry, wielkie uznanie zdobyła jego tzw. metoda półtonowa i swoisty sposób prowadzenia smyczka.

Fryderyk August Duranowski żył w latach 1770 - 1834. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął u ojca, a od 1787 roku kształcił się w Paryżu u Giovanniego battisty Viottiego. W 1790 r. był koncertmistrzem opery w Brukseli. W latach: 1794 - 1795 koncertował we Włoszech i Niemczech. W połowie 1809 r. przybył do Warszawy. Ok. 1812 roku był pierwszym skrzypkiem orkiestry książęcej w Kassel i Aschaffenburgu. W latach 1814 - 1834 mieszkał w Strasburgu, pełniąc funkcję koncertmistrza w orkiestrze teatralnej.
Był jednym z najwybitniejszych skrzypków swojej epoki. Osiągnął niebywały sukces jako wirtuoz - chwalono go za wielki i piękny dźwięk, niezwykłą technikę, niezawodną pamięć i precyzję gry. Młody Paganini był tak zafascynowany grą Duranowskiego, że do końca życia podkreślał ogromny wpływ, jaki Duranowski wywarł na jego własnej grze.
Skomponował kilkadziesiąt utworów (ok. 30) na dwoje skrzypiec, skrzypce i wiolonczelę, skrzypce i altówkę, skrzypce z towarzyszeniem kwartetu smyczkowego, skrzypce z towarzyszeniem orkiestry, fantazję na fortepian, pieśni z towarzyszeniem fortepianu oraz pieśni z towarzyszeniem gitary.
Kopię pierwszego wydania uzyskano od Staatbibliothek zu Berlin.

Spis treści: