Pożegnanie Polski

Publikacja zawiera melancholijny Polonez "Pożegnanie Ojczyzny" Michała Kleofasa Ogińskiego, w obecnym wydaniu opracowany na skrzypce i fortepian. Jest to jeden z najbardziej znanych w Polsce polonezów, wykonywany często na rozpoczęcie uroczystości, m. in. studniówek.

"Można zjawisko, któremu na imię Penderecki nazywać wielorako. I tak też się działo od samego początku i dzieje nadal. Nadawane mu określenia rymują się ze sobą lub rozmijają się, stając przy tym na tym samym lub przeciwnym brzegu. Naprzeciw wyrazom podziwu stają więc anatemy, rzucane również przez tych, którzy wcześniej podziwiali. Bo droga twórcza autora Trenu, Pasji i Raju utraconego ma charakter ekspulsywny. Zmienia się, zaskakując spontanicznością i dynamizmem reakcji na świat i życie. Reakcji będących wyrazem osobowości obdarzonej nie tylko zdolnościami, ale i temperamentem twórczym, i charakterem osobistym o barwie i sile niepowtarzalnej. Nade wszystko - tej niosącej w sobie odwagę bycia sobą. W każdej sytuacji i naprzeciw każdej."
[Mieczysław Tomaszewski]

Z dwunastu „Piesni kurpiowskich” Szymanowskiego Padlewski wybrał cztery - pierwszą (Lecioły zórazie), szóstą (Bzicem kunia), ósmą (Leć głosie po rosie) i jedenastą (Wysły rybki, wysły), łącząc je w utwór cykliczny grany attaca z 38-taktową kadencją skrzypcową ad libitum w ostatniej części Suity. Ten rozbudowany utwór, ze wspaniale instrumentowaną partią solową, niekiedy wymienni traktowaną z partią prawej ręki towarzyszenia fortepianowego jest swoistym pożegnaniem z kompozytorem, którego Padlewski od najmłodszych lat darzył szczególną atencją.