Pieśń

"Pieśń Solvejgi" to najbardziej znany utwór z II Suity "Peer Gynt" Edwarda Griega. Oparty jest na norweskich motywach ludowych. Utwór został napisany do wzruszającej sceny powrotu Peer Gynta do Solvejgi. W prezentowanym wydaniu "Pieśń Solvejgi" zaaranżowana została przez Julittę Ryzow na skrzypce z fortepianem.

Ruggero Leoncavallo (ur. 8 III 1857 w Neapolu, zm. 9 VIII 1919 w Montecatini) to wybitny włoski kompozytor operowy, uczeń L. Rossiego. Sławę przyniosła mu opera werystyczna zawarta w dwóch aktach pt. "Pajace". Oprócz oper, w jego twórczości odnaleźć można również operetki, balety i pieśni, spośród których popularność zyskał "Poranek" prezentowany w niniejszej publikacji. Utwór został opracowany na skrzypce z fortepianem. Tempo: Moderato con anima.

"Pieśń wiosenna" z Suity "Sen Nocy Letniej" Feliksa Mendelssohna - Bartholdy'ego w niniejszym wydaniu opracowana na skrzypce i fortepian. Tempo utworu: Allegretto grazioso.

Spis treści:

Część II podręcznika "Czytanie nut głosem"- przeznaczona jest dla uczniów klas III-IV szkół muzycznych II stopnia, została opracowana w oparciu o założenia metodyczne wykorzystane i przedstawione szczegółowo w części I.

Dobór materiału uwzględnia wytyczne dwóch programów kształcenia słuchu: jako przedmiotu autonomicznego oraz zintegrowanego z zasadami muzyki
i harmonią. Czytanie nut głosem I jest przeznaczone dla klas I II (VII VIII), część II dla klas III IV (IX X), część III zaś dla klas V VI (XI XII).

Romantyczny walc w tempie vivace. W twórczości Schumanna na pierwszy plan wysuwa się muzyka fortepianowa oraz pieśni, które odzwierciedlają typowe cechy muzyki romantycznej. Prezentowany walc, jest transkrypcją walca, w wersji oryginalnej napisanego na fortepian.

Utwór powstał w 1852 roku podczas wielkiego rosyjskiego tournée koncertowego siedemnastoletniego wirtuoza. Utwór składa się z 12 wariacji osnutych na temacie rosyjskiej pieśni ludowej "Po ulice Mostowoj". Temat - żywa melodia (allegro), zawadiacka, pełna temperamentu, doskonale nadaje się do burleski, jaką jest "Karnawał rosyjski". Poszczególne wariacje to dźwiękowa ilustracja barwnych, niekiedy wręcz jarmarcznych scenek, wywołujących u słuchacza nieodparcie wizję wesołej maskarady zapustnej. W utworze tym zademonstrował Wieniawski niespotykaną pomysłowość w fakturze, zmianach temp, tonacji i nastrojów.

Lista utworów:
Romans op. 16 (Żeleński Władysław)

Utwór - "Serenata" - skomponowany przez Franza Schuberta - austriackiego prekursora romantyzmu i wybitnego kompozytora. Studia kompozycji ukończył u Salieriego w 1812 roku. Przez jakiś czas pracował w szkole, jednak zawód ten nie sprawiał mu satysfakcji, dlatego porzucił go by całkowicie oddać się pasji - kompozycji. Oprócz prezentowanej "Serenaty" do ważnych pozycji z dorobku kompozytora zaliczyć należy m. in.: Kwintet fortepianowy A-dur Pstrąg op. 114; Cykle pieśni: "Piękna młynarka" op. 25, "Podróż zimowa" op. 89, "Łabędzi śpiew"; Oratorium "Łazarz".

"Można zjawisko, któremu na imię Penderecki nazywać wielorako. I tak też się działo od samego początku i dzieje nadal. Nadawane mu określenia rymują się ze sobą lub rozmijają się, stając przy tym na tym samym lub przeciwnym brzegu. Naprzeciw wyrazom podziwu stają więc anatemy, rzucane również przez tych, którzy wcześniej podziwiali. Bo droga twórcza autora Trenu, Pasji i Raju utraconego ma charakter ekspulsywny. Zmienia się, zaskakując spontanicznością i dynamizmem reakcji na świat i życie. Reakcji będących wyrazem osobowości obdarzonej nie tylko zdolnościami, ale i temperamentem twórczym, i charakterem osobistym o barwie i sile niepowtarzalnej. Nade wszystko - tej niosącej w sobie odwagę bycia sobą. W każdej sytuacji i naprzeciw każdej."
[Mieczysław Tomaszewski]

Z dwunastu „Piesni kurpiowskich” Szymanowskiego Padlewski wybrał cztery - pierwszą (Lecioły zórazie), szóstą (Bzicem kunia), ósmą (Leć głosie po rosie) i jedenastą (Wysły rybki, wysły), łącząc je w utwór cykliczny grany attaca z 38-taktową kadencją skrzypcową ad libitum w ostatniej części Suity. Ten rozbudowany utwór, ze wspaniale instrumentowaną partią solową, niekiedy wymienni traktowaną z partią prawej ręki towarzyszenia fortepianowego jest swoistym pożegnaniem z kompozytorem, którego Padlewski od najmłodszych lat darzył szczególną atencją.

Dwie idee kierunkowe przenikają świadomość twórczą Pendereckiego, który daje im wyraz w swojej poetyce - tak tej eksplikowanej z uniwersyteckich katedr, jak i tej stosowanej w kompozytorskiej praktyce. Pierwsza dotyczy języka i można ją streścić jako: potrzeba syntezy. Syntezy języków wielu, dawnych i nowych, choćby najbardziej dziwiących się sobie. (...) Druga z idei kierunkowych otrzymała postać metafory. Penderecki znalazł dla niej formułę biblijną: arka. Jeśli świata sztuki nie można uzdrowić, zawrócić z drogi prowadzącej ku samozniszczeniu, to trzeba chociaż ocalić to, co posiada on najcenniejszego. Przenieść z dawnego millenium - w nowe - wartości trwałe, niezniszczalne. Kompozytor jest w tym konsekwentny, a w przedstawianiu problemu obrazowy: „Już od dawna myślę o potopie i konieczności zbudowania arki”.

Karol Lipiński-Skrzypek, kompozytor i dyrygent. Urodzony 30 października 1790 w Radzyniu (Podlasie), zmarł 16 grudnia 1861 w Urłowie koło Lwowa.
Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku pięciu lat pod kierunkiem ojca. W 1799 wraz z rodziną przeniósł się do Lwowa. Tu grał jako koncertmistrz w prowadzonej przez ojca orkiestrze pałacowej hr. Adama Starzeńskiego. Dodatkowo zainteresował się wiolonczelą i równie szybko jak na skrzypcach zdobył umiejętność gry na tym instrumencie. W 1809 objął stanowisko koncertmistrza, a w 1811 został kapelmistrzem orkiestry teatru operowego. W 1814 wyjechał do Wiednia, gdzie spotkał się z Ludwikiem Spohrem, niemieckim skrzypkiem i kompozytorem. Za jego namową Lipiński zdecydował się na karierę skrzypka-wirtuoza, zrezygnował z dotychczasowej pracy w lwowskim teatrze i poświęcił się wyłącznie doskonaleniu techniki skrzypcowej oraz przygotowaniu repertuaru.
W 1817 Karol Lipiński wystąpił we Lwowie, a następnie wybrał się w podróż artystyczną przez Węgry i Chorwację do Włoch - koncertował w Wenecji, Mediolanie, Padwie, Weronie i Piacenzy. W Piacenzy w kwietniu 1818 dwukrotnie wystąpił wspólnie z Niccolo Paganinim. Podczas kilkuletniego tournée artystycznego koncertował we Lwowie, Kijowie, Krzemieńcu, Kamieńcu Podolskiego, Wilnie, Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu, Lipsku, Berlinie, Moskwie i Petersburgu, wszędzie zdobywając wielki aplauz. Na przełomie 1827-28 wystąpił z koncertami w Warszawie, po których otrzymał nominację na pierwszego skrzypka Dworu Królestwa Polskiego, a w 1831 Dworu Carskiego. W Warszawie ponownie koncertował w maju 1829 podczas uroczystości koronacji cara Mikołaja I - wówczas to znów zagrał z Paganinim.
W 1830 Lipiński na trzy lata zawiesił działalność koncertową i poświęcił się dalszemu doskonaleniu gry. W następnych latach wznowił tournée artystyczne po całej Europie, grał w Lipsku, Frankfurcie nad Menem, Paryżu (gdzie w urządzeniu koncertu pomógł mu Fryderyk Chopin), Londynie, Manchesterze, Wrocławiu. Po występach w Wiedniu, jako dowód uznania dla mistrzowskiej gry, otrzymał tytuł honorowego obywatela tego miasta.
W 1839 osiadł na stałe w Dreźnie, gdzie przez dwadzieścia lat pełnił funkcję koncertmistrza orkiestry króla saskiego Fryderyka Augusta. Uczestniczył także w wielu koncertach symfonicznych i kameralnych (m.in. grał z Ferencem Lisztem), podróżował do Lwowa, Kijowa i Warszawy oraz zajmował się pracą pedagogiczną (w 1845 opiekował się 14-letnim Józsefem Joachimem, zaś w 1848 13-letnim Henrykiem Wieniawskim).
Od 1846 z powodu choroby reumatycznej zaczął ograniczać stopniowo działalność koncertową. W 1854, za wybitne zasługi dla dworu królewskiego, został odznaczony Rycerskim Orderem księcia Alberta. Po przejściu na emeryturę w 1861 przeniósł się do swojego majątku Urłów koło Lwowa. Tu zorganizował szkołę muzyczną dla uzdolnionych dzieci chłopskich.

Ważniejsze kompozycje:

•"Dwa polonezy" op. 1 na skrzypce i orkiestrę
•"Siciliano varié" op. 2 na kwartet smyczkowy
•"Symfonia Es-dur" op. 2 nr 1 (przed 1810)
•"Symfonia C-dur" op. 2 nr 2 (przed 1810)
•"Symfonia B-dur" op. 2 nr 3 (przed 1810)
•"Sonet" na orkiestrę (przed 1810)
•"Favorite-Mazurka" na orkiestrę (przed 1810)
•"Szlachta czynszowa czyli Kłótnia o wiatr", opera (1810-14)
•"Dwa kaprysy" op. 3 na skrzypce i fortepian lub skrzypce solo
•"Wariacje G-dur" op. 4 na kwartet smyczkowy
•"Wariacje g-moll" op. 5 na skrzypce i orkiestrę
•"Trzy polonezy" op. 5 na fortepian
•"Polonez koncertowy" op. 6 na skrzypce i orkiestrę
•"Rondo alla Polacca E-dur" op. 7 na skrzypce i orkiestrę (przed 1817)
•'Trio na dwoje skrzypiec i wiolonczelę" op. 8 (1821)
•"Trzy polonezy" op. 9 na skrzypce i kwartet smyczkowy
•'Trzy kaprysy" op. 10 na skrzypce i fortepian lub skrzypce solo
•"Wariacje na temat z opery 'Kopciuszek' Rossiniego" op. 11 na skrzypce i orkiestrę
•"Trio na dwoje skrzypiec i wiolonczelę A-dur" op. 12
•"Ronda alla Polacca" op. 13 na skrzypce i orkiestrę
•"Koncert na skrzypce i orkiestrę fis-moll" op. 14 (1822)
•"Wariacje na temat z opery 'Pirat' Belliniego" op. 15 na skrzypce i orkiestrę (ok. 1820-24)
•"Duet na temat z opery 'Il Crociati di Egitto' Meyerbeera" op. 16 na skrzypce i orkiestrę (ok. 1820-24)
•"Rondo alla Polacca na temat pieśni polskich" op. 17 na skrzypce i orkiestrę (ok. 1820-24)
•"Rondeau de concert" op. 18 na skrzypce i orkiestrę (ok. 1820-24)
•"Wariacje na temat kawatiny z opery 'Cyrulik sewilski' Rossiniego" na skrzypce i orkiestrę (ok. 1820-24)
•"Souvenir de la mer Baltique, Divertissements" op. 19 na skrzypce i fortepian lub skrzypce solo
•"Koncert na skrzypce i orkiestrę D-dur 'Wojskowy'" op. 21 (ok. 1826)
•"Variations de bravoure sur une Romance militaire" op. 22 na skrzypce i orkiestrę
•"Fantaisie et variations op. 23 na motywach z opery 'Lunatyczka' Belliniego" na skrzypce i orkiestrę (ok. 1824)
•"Rodacy we Wszechnicy Wrocławskiej" na 4 głosy (1826)
•"Koncert na skrzypce i orkiestrę e-moll" op. 24 (1830-33)
•"Adagio elegiaco" op. 25 na skrzypce i orkiestrę
•"Fantazja i wariacje na motywach z opery 'Hugenoci' Meyerbeera" op. 26 na skrzypce i orkiestrę
•"Trzy kaprysy" op. 27 na skrzypce i fortepian lub skrzypce solo
•"Wielka fantazja na motywach z opery 'Purytanie' Belliniego" op. 28 na skrzypce i orkiestrę
•"Polonoise guerriére" op. 29 na orkiestrę (1837)
•"Trzy kaprysy" op. 29 na skrzypce i fortepian lub skrzypce solo
•"Fantazja na temat z opery 'Ernani' Verdiego" op. 30 na skrzypce i fortepian lub skrzypce solo (ok. 1845)
•"Fantazja na temat arii neapolitańskich" op. 31 na skrzypce i fortepian lub skrzypce solo
•"Koncert na skrzypce i orkiestrę A-dur" op. 32 (1844)
•'Fantazja na motywach z opery 'Krakowiacy i Górale' Stefaniego" op. 33 na skrzypce i orkiestrę (przed 1826)
•"Impromptus" op. 34 na skrzypce i fortepian lub skrzypce solo (ok. 1842r)

Twórczość Gawrońskiego obejmuje pieśni, kwartety smyczkowe, utwory na fortepian solo, na skrzypce i fortepian, na wiolonczelę i fortepian oraz opery.
Morceaux fantasiques op.29, Au Bord de la Mer op.9 i Caprice a la Mazurka op.10 zostały opublikowane przez wydawnictwo Gebethner @ Wolff w latach 1910-1911, Quarte Préludes op.14 przez oficynę S.Modjevski (Tuła). Palcowanie zamieszczone w Morceaux fantasiques op.29, Quarte Préludes op.14 oraz Caprice a la Mazurka op.10 pochodzi w całości od kompozytora, natomiast Au Bord de la Mer op.9 jest propozycją redaktora.