Instrumental

I Koncert fis-moll Wieniawskiego należy do najtrudniejszych koncertów w całej literaturze skrzypcowej. Ten niezwykle efektowny, popisowy utwór, oprócz najwyższych umiejętności oraz specyficznych predyspozycji instrumentalnych wymaga od wykonawcy wyjątkowego hartu ducha, a także swego rodzaju instrumentalnej odwagi. Wyobrażenie o piętrzących się przed grającym, często karkołomnych trudnościach wykonawczych może dać notatka " il faut risquer" (trzeba ryzykować), umieszczana przez kompozytora w głosie skrzypcowym, najprawdopodobniej dla własnego użytku.

Henryk Wieniawski (ur. 10 lipca 1835 w Lublinie - zm. 31 marca 1880 w Moskwie) - skrzypek, kompozytor i pedagog. Pochodził z żydowskiej rodziny z pod lubelskiej Wieniawy, która na początku XIX wieku przyjęła chrześcijaństwo. Jego ojciec, Tadeusz, był znanym chirurgiem, matka, Regina z domu Wolff, bardzo dobrze grała na fortepianie. Dom Wieniawskich był prawdziwym lubelskim salonem. Odwiedzali go wybitni artyści, tu odbywały się koncerty, spotkania literackie i dyskusje.
Publikacja przeznaczona jest dla instrumentalistów zaawansowanych.

Koncert a-moll posiada wdzięczną fakturę instrumentalną, szlachetną, romantyczną tematykę i cenne walory dydaktyczne. Z pełnych nastroju recytatywów i z bogato ornamentowego Adagia wykonawca powinien wynieść szczere rozśpiewanie się na skrzypcach, urozmaicone zaś fragmenty figuracyjne są doskonałym materiałem dla wyćwiczenia zręczności oraz biegłości palców i smyczka.

Jest to wybór 8 popularnych utworów na skrzypce z towaszyszeniem fortepianu.
Publikacja przeznaczona jest dla średniozaawansowanych instrumentalistów.

Lista utworów:
Adagio (Albinoni Tommaso)

Ten krótki jednoczęściowy utwór, napisany jest na skrzypce i fortepian. Trudność utworu leży przede wszystkim w dynamicznym i artykulacyjnym sposobie wykonania. Utwór ten należy grać śpiewnie, z poczuciem stylu epoki.
Cancone (z wł. pieśń ) - zwrotkowa pieśń trubadurów w muzyce miłosnej. W wieku XV i XVI przeniosła się do muzyki wokalno - instrumentalnej.

Publikacja zawiera Koncert na skrzypce i orkiestrę Karela Husa, w obecnym wydaniu w transkrypcji na skrzypce i fortepian. Kompozycja ta przeznaczona jest dla instrumentalistów zaawansowanych. Utwór został skomponowany na zamówienie Filharmonii w Nowym Jorku. Premierowe wykonanie odbyło się 27 maja 1993 w Filharmonii w Nowym Jorku. Na skrzypcach zagrał Glenn Dicterow, a orkiestrą dyrygował Kurt Masur.

"Hang Time" to kompozycja na klarnet, skrzypce i fortepian Rossa Bauera (ur. 1951). Pochodzi ona z 1984 roku. Jest to utwór ujęty w nowoczesnej, XX-wiecznej harmonice. Charakteryzuje się szerokim wykorzystaniem możliwości każdego z trzech instrumentów - np. partia skrzypiec zawiera m. in. grę pizzicato, flażolety, tremola, dwudźwieki, a w partii fortepianu kompozytor wielokrotnie wykorzystuje naprzemiennie skrajne rejestry oraz ciekawą, nieregularną rytmikę. Publikacja zawiera przetransponowaną partię klarnetu B. Czas trwania utworu: ok. 13' 30''

Lista utworów:
Oda do radości (Beethoven L. van)

John Harbison (ur. 1938 r.) to wybitny, amerykański kompozytor, twórca m.in. oper oraz utworów chóralnych. Artysta studiował kierunki muzyczne na Harvard University, gdzie również śpiewał w Harvard Glee Club. Niniejsza publikacja zawiera kompozycję "Twilight Music" na skrzypce, róg F i fortepian (3 odddzielnie wydane partie). Utwór powstał w 1985 roku. Czas trwania: ok. 17'.

Spis treści:

Lista utworów:
Trio op. 5 (Brod H.)

Lista utworów:
Ostatni dzień sierpnia (Czerniewicz Marek)
Upadek (Czerniewicz Marek)

Lista utworów:
Rondo alla polacca op. 17 (Lipiński Karol)

„Romance sans paroles et Rondo élégant” - dwuczęściowa kompozycja op. 9 powstała w 1852 r. w czasie wielkiego rosyjskiego tournée siedemnastoletniego skrzypka i była hołdem młodego kompozytora wobec uwielbiającej go publiczności rosyjskiej. Romance - melodią i nastrojem przypominająca rosyjską dumkę, poprzedza rozbudowane, efektowne Rondo o charakterze popisowym. Zastosował w nim kompozytor znane z innych utworów efekty wirtuozowskie: szybkie staccata, błyskotliwe pasaże, pizzicata lewą ręką równocześnie z grą smyczkiem, oktawy, polifonizujące dwudźwięki. Podobnie jak w Karnawale rosyjskim op. 11, tak i tutaj wykorzystuje Wieniawski kontrasty dynamiczne, stosuje zmiany temp oraz tonacji, eksponuje zmienność nastrojów. Całość utrzymana jest w typowym dla epoki stylu popisowo-salonowym. W opracowaniu niniejszym oparłem się na najbardziej, moim zdaniem wiarygodnych wydaniach Kistnera oraz Universal Edition. Jeśli chodzi o aplikaturę i smyczkowania uwzględniłem wymogi współczesne, zachowując szacunek dla oryginalnych rozwiązań kompozytorskich. W kilku miejscach uzupełniłem artykulację, dodałem oznaczenia interpunkcyjne. Dynamika, prócz drobnych retuszów pozostaje niezmieniona. Z uwagi na walory instrumentalne publikowane utwory stanowią znakomite przygotowanie do trudniejszych kompozycji Henryka Wieniawskiego oraz innych kompozytorów. Myślę, że odpowiednio zdolni i ambitni uczniowie, a także koncertujący skrzypkowie chętnie sięgać będą po nie, a dydaktyczny i koncertowy repertuar skrzypcowy wzbogaci się o bez wątpienia wartościową pozycję. [Antoni Cofalik]