Cofalik Antoni

I Koncert fis-moll Wieniawskiego należy do najtrudniejszych koncertów w całej literaturze skrzypcowej. Ten niezwykle efektowny, popisowy utwór, oprócz najwyższych umiejętności oraz specyficznych predyspozycji instrumentalnych wymaga od wykonawcy wyjątkowego hartu ducha, a także swego rodzaju instrumentalnej odwagi. Wyobrażenie o piętrzących się przed grającym, często karkołomnych trudnościach wykonawczych może dać notatka " il faut risquer" (trzeba ryzykować), umieszczana przez kompozytora w głosie skrzypcowym, najprawdopodobniej dla własnego użytku.

Publikacja zawiera Sonatę A-dur i c-moll. Pierwsza z nich jest popisowa, eksponuje pierwiastek wirtuozowski. Druga - z Passacaglią i Gawotem jest zbliżona formą do partity. Obie ujawniają najbardziej charakterystyczne cechy stylu kompozytora: nieco archaiczną melodykę, efektowną motorykę, elementy taneczne oraz zamiłowanie do wszelkiego rodzaju technik wariacyjnych.

Sonata A-dur op. 1 nr 1 pochodzi ze zbioru 12 sonat na skrzypce i klawesyn, wydanego w 1716 r. w Londynie. Punktem centralnym utworu jest dwutematowa, pięciogłosowa fuga, w której oba instrumenty potraktowane są równorzędnie, a tematy (pierwszy - ukazany już na samym początku utworu w partii akompaniamentu) kunsztownie się splatają ze sobą. Całość sonaty charakteryzuje się zwartością formy, potoczystością narracji muzycznej oraz dużym ładunkiem ekspresji. Od wykonawcy utwór wymaga dużej ruchliwości obu rąk, umiejętności gry polifonicznej, a także wyczucia tempa rubato.

Lista utworów:
Le Carnaval Russe op. 11 (Wieniawski Henryk)

Utwór ten napisali artyści młodzi, stojący dopiero u progu wielkiej kariery. Dzieło powstało w 1848 r., a ułożyli je 13-letni Henryś i niespełna 11-letni Józio Wieniawscy. Były to więc jeszcze dzieci, ale prawdziwie "cudowne dzieci". Podobno było "Allegro de sonate" zadaniem egzaminacyjnym braci Wieniawskich na zakończenie kursu harmonii i kontrapunktu w paryskim konserwatorium. Zostało zapewne wysoko ocenione przez profesorów oraz dyrekcję konserwatorium, przeznaczone bowiem zostało do druku. Utwór był potem często wykonywany przez braci na ich wspólnych koncertach. Stał się na tyle popularny, że niedługo po pierwszym wydaniu ukazał się w znanej oficynie u Kistnera w Lipsku.

Zbiorem pragniemy przypomnieć najciekawsze i najbardziej twórcze opracowania muzyki Chopina, dokładnie na przestrzeni ostatnich stu pięćdziesięciu lat. Przywracając do repertuaru muzyków transkrypcje etiud, mazurków, walców czy preludiów. Pokażemy również, jak ważnym źródłem inspiracji dla twórców była muzyka Chopina, wielkiego romantyka, wzruszającego artysty i genialnego kompozytora.

Adagio Élégiaque, Op. 5, is one of the earliest compositions by the distinguished Polish violinist. The work was composed about 1851, during the sixteen year old's grand Russian tour as an already famous virtuoso. In view of its peculiar pathos and prevailing lyricism, it can be regarded as a piece of salon music.

Lista utworów:
Adagio Elegiaque op. 5 (Wieniawski Henryk)

Lista utworów:
II Koncert skrzypcowy (Bacewicz Grażyna)

Małe abc na skrzypce to publikacja dla najmłodszych adeptów gry na skrzypcach cztero- i pięcioletnich. W książce znajdziemy 36 krótkie utworki, piosenki dziecięce, muzyczne opowieści, które dzieci mogą sobie najpierw wyklaskać, niektóre zaśpiewać, a po zaprezentowaniu nauczyciela – zagrać. Powiększone i umieszczone na szerokiej pięciolinii nuty ułatwią ich odczytanie, a następnie zapamiętanie granych melodii. Dołączony akompaniament fortepianowy również jest w prostym opracowaniu.

„Romance sans paroles et Rondo élégant” - dwuczęściowa kompozycja op. 9 powstała w 1852 r. w czasie wielkiego rosyjskiego tournée siedemnastoletniego skrzypka i była hołdem młodego kompozytora wobec uwielbiającej go publiczności rosyjskiej. Romance - melodią i nastrojem przypominająca rosyjską dumkę, poprzedza rozbudowane, efektowne Rondo o charakterze popisowym. Zastosował w nim kompozytor znane z innych utworów efekty wirtuozowskie: szybkie staccata, błyskotliwe pasaże, pizzicata lewą ręką równocześnie z grą smyczkiem, oktawy, polifonizujące dwudźwięki. Podobnie jak w Karnawale rosyjskim op. 11, tak i tutaj wykorzystuje Wieniawski kontrasty dynamiczne, stosuje zmiany temp oraz tonacji, eksponuje zmienność nastrojów. Całość utrzymana jest w typowym dla epoki stylu popisowo-salonowym. W opracowaniu niniejszym oparłem się na najbardziej, moim zdaniem wiarygodnych wydaniach Kistnera oraz Universal Edition. Jeśli chodzi o aplikaturę i smyczkowania uwzględniłem wymogi współczesne, zachowując szacunek dla oryginalnych rozwiązań kompozytorskich. W kilku miejscach uzupełniłem artykulację, dodałem oznaczenia interpunkcyjne. Dynamika, prócz drobnych retuszów pozostaje niezmieniona. Z uwagi na walory instrumentalne publikowane utwory stanowią znakomite przygotowanie do trudniejszych kompozycji Henryka Wieniawskiego oraz innych kompozytorów. Myślę, że odpowiednio zdolni i ambitni uczniowie, a także koncertujący skrzypkowie chętnie sięgać będą po nie, a dydaktyczny i koncertowy repertuar skrzypcowy wzbogaci się o bez wątpienia wartościową pozycję. [Antoni Cofalik]