Capriccio

Elementy muzyki Chasydów z Góry Kalwarii i Bełżca wykorzystane przez kompozytora nadają muzyce Niggunim odcień egzotyki, a przy tym są próbą utrwalenia śladów ginącej kultury. Niggunim tworzy wraz z utworami Capriccio in blue i Fantazją hiszpańską cykl trzech pastiszy na skrzypce i fortepian (w prezentowanym wydaniu orkiestrę). Kompozycja dedykowana jest Romanowi Lasockiemu, jej wielokrotnemu wykonawcy, a także autorowi opracowania partii skrzypiec do obecnego wydania.

"Zostawiłem na boku wszystkie pozaczynane prace i wziąłem się (...) do małej historii na skrzypce i orkiestrę". Tak Michał Spisak w swoim liście z 7 grudnia 1953 informował Grażynę Bacewicz o rozpoczęciu prac nad nową kompozycją. Początkowo miało to być Capriccio, ostatecznie jednak pod koniec maja 1954 powstało Andante i Allegro na skrzypce i orkiestrę smyczkową. Utwór ten został zamówiony przez Nadię Boulanger na potrzeby kursu prowadzonego przez Yehudi Menuhina latem 1954 roku w Fontaineblea. Warto zaznaczyć, że w programie tego kursu znalazły się również zamówione przez Nadię Boulanger, kompozycje D. Milhaud, G. Aurica, H. Dutilleuxa i I. Strawińskiego. Mimo, że Spisak niezbyt poważnie traktował Andante i Allegro, w listach do przyjaciół używając określenia "kawałek" lub "duperelka", to Nadia Boulanger wysoko oceniła tę kompozycję, osobiście dyrygując prawykonaniem utworu 16 listopada 1954 na koncercie z okazji 50 - lecia swej pracy pedagogicznej. Solistą był Kenneth Gordon, a akompaniowała mu Orkiestra Kameralna RTF.

Spis treści:

Burleska na skrzypce i fortepian została skomponowana w 1990 roku. Ta czterominutowa miniatura, o lekkim i pogodnym charakterze, zawiera elementy przywodzące na myśl wcześniejszą kompozycję Romualda Twardowskiego - Capriccio in Blue z 1979 roku. Podobnie jak tamta kompozycja, również w Burlesce odnajdziemy echa folkloru amerykańskiego i muzyki jazzowej. Utwór został prawykonany przez Sławomira Tomasika (skrzypce) oraz Barbarę Topolnicką (fortepian w Warszawie 9 grudnia 1991 roku.

Capriccio - Valse op.7 powstało przed rokiem 1854. Józef Reiss podaje, iz napisane zostało w roku 1852, gdy Henryk wraz z bratem Józefem , pianista, przebywali na tournée koncertowym w Rosji. Po raz pierwszy wydane zostało w Lipsku, w oficynie Kistnera razem z Romance sans paroles et Rondo élégant op.9, następnie zaś ukazało się w Paryżu nakładem wydawnictwa E. Giroda. Utwór ukształtowany jest w formie ronda, poprzedzonego wstępem i zamkniętego kodą. Głównymi czynnikami formotwórczymi są zatem podobieństwo i kontrast."Capriccio - Valse", zaliczany do gatunków popisowych kompozycji salonowych, należy do młodzieńczych dzieł Wieniawskiego.

Konsultacja wykonawcza partii skrzypiec: Piotr Janowski.

Lista utworów:
Capriccio op. 18 (Koffler Józef)

Trzy etiudy - kaprysy na skrzypce solo, jakkolwiek powstały w r. 1992, dość długo czekały na swoje prawykonanie. Nie do końca bowiem kompozytor miał wykonawczą koncepcję drugiej etiudy z jej zmiennym, kapryśnym nastrojem. Dopiero po kilku latach udało się nadać jej postać dialogu - zderzenia se sobą przeciwstawnych fraz. Reszty dokonał Andrzej Gębski opracowując utwór od strony wykonawczej. Pierwsza publiczna prezentacja utworu miała miejsce w Warszawie, 13 grudnia 2005 roku. Utwór dedykowany jest młodym, polskim skrzypkom, których talent i umiejętności pozwolą nadać tym miniaturom należyty i przekonujący artystycznie kształt.