La, la, la, ie ne l o

Spis treści:

Spis treści:

W tomie tym zaprezentowanych zostało 29 oryginalnych pieśni na sopran z towarzyszeniem fortepianu. Znajdziemy tu utwory m.in. Bacha, Haendla, Brahmsa i Debussy'ego, a więc pochodzące z różnych epok muzycznych. Publikacja ta przeznaczona jest dla śpiewaków średniozaawansowanych.

Pieśni opracowane na głos wokalny sopran z akompaniamentem fortepianu. Zeszyt zawiera bardzo szeroki wybór od pieśni barokowych, poprzez klasyczne pieśni Bethovena czy Handla, po współczesne pieśni XX w.

Książka ma na celu ukazanie problematyki wychowania muzycznego w przedszkolu poprzez przedstawienie wielu propozycji wprowadzenia dziecka w świat muzyki.
Publikacja adresowana jest do nauczycieli, którzy prowadzą zajęcia muzyczne w przedszkolu i mimo odpowiedniego przygotowania, mają problemy ze zorganizowaniem ciekawych, wciągających dzieci zajęć. Opracowane, gotowe plany zajęć, mają za zadanie pomóc we wzbogaceniu spotkań z dziećmi o nowe, ciekawe pomysły.

Zajęcia podzielone są na miesiące. Rozpoczynają się od października, gdzie znajdują się m.in., pomysły na pierwszy dzień w przedszkolu, jesienne zbiory, a kończą na miesiącu czerwcu, gdzie znajdziemy tematy związane z kolorową szkołą, ogrodem botanicznym, wyjazdem na wakacje, czy pożegnaniem przedszkola.

Autorka wprowadza dzieci w trudne muzyczne terminy w sposób bardzo przyjazny opowiadając bajkę o dżdżownicy Akoladzie.

Poprzez gry, zabawy, samodzielne wykonywanie instrumentów perkusyjnych (grzechotek, kastanietów, ksylofonu), plastyczne i ruchowe interpretacje różnych form muzycznych, tworzenie własnych małych kompozycji, dzieci mają okazję do poznania elementów i zasad muzyki oraz różnych form muzycznych (AB, ABA, ronda).

Autorki pokazują, jak łączyć poznawanie muzyki własnego regionu, polskich tańców narodowych, muzyki góralskiej czy twórczości Chopina z samodzielnym przygotowaniem wystawy klasowej lub wspólnej inscenizacji, z nauką tańca, wyprawą do muzeum czy filharmonii.

Od skrajnej biedy do sławy na Zachodzie: niezwykła, lecz prawdziwa opowieść opowieść o tym, jak przypadek zmienił losy chińskiego chłopca Li Cunxina. Nikt nie mógł się spodziewać, że pewnego dnia zatańczy on w najlepszych grupach baletowych na świecie, zaprzyjaźni się z prezydentem Stanów Zjednoczonych oraz pierwszą damą, a także gwiazdami filmu i najbardziej wpływowymi ludźmi w Ameryce. Ubogie chińskie dziecko z chłopskiej rodziny samo zostanie gwiazdą: ostatnim tancerzem Mao i ulubieńcem świata zachodniego. Oto opowieść o odwadze, matczynym uczuciu do syna i pragnieniu wolności; piękna i szczegółowa relacja o niezwykłym życiu nieprzeciętnego człowieka, przedstawiona uczciwie, rzetelnie i dumnie.

Ta książka to niemal gotowy scenariusz filmowy. Wątek sensacyjny i szpiegowski przeplata się tu z historią wielkiej, zwycięskiej miłości Polki i Kubańczyka. José Torres, najpopularniejszy perkusista w Polsce, który ma na koncie przeszło pięćdziesiąt płyt nagranych z gigantami polskiego jazzu, a także z największymi gwiazdami sceny rockowej i popowej, zawarł w niej wspomnienia z raju ;-) Fidela, a także wnikliwe, często zabawne obserwacje obcokrajowca próbującego odnaleźć się w polskiej rzeczywistości lat osiemdziesiątych. Ta książka odsłania wszystko, co kryje się za pozornie beztroskim, tak dobrze nam znanym, szerokim uśmiechem tego przesympatycznego Kubańczyka.

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.

Część druga podręcznika kontynuuje założenia i treści części pierwszej. Realizacja podstawowych celów: kształtowanie wrażliwości muzycznej, rozwój umiejętności, percepcja utworu muzycznego, poszerzanie wiedzy – odbywa się w toku różnorodnych muzycznych działań i na coraz trudniejszym materiale. Podobnie jak w części pierwszej, treści ujęto w porządku cyklu rocznego. Również ten podręcznik został podzielony na 10 miesięcy, czyli 10 rozdziałów: "Z muzyka za pan brat", "Opowie Ci wiatr", "W muzycznym warsztacie", "Grudniowe zmierzchy", "W tanecznym rytmie", "Muzyka na scenie", "Wiosenne wariacje", "Posłuchaj - świat śpiewa", "Muzyczne opowieści", "W oczekiwaniu na letnie przygody".

Muzyka o tematyce religijnej stanowi ważny rozdział w polskiej twórczości kompozytorskiej powstałej w latach 1945-200. Twórcy piszący utwory o tej tematyce komponowali dzieła do tekstów religijnych wyrażając w ten sposób własne uczucia religijne, ale także dla zamanifestowania określonej postawy społeczno-politycznej. W różnych okresach, w chwilach trudnych dla Polski, twórczość muzyczna o tematyce religijnej stawała się nośnikiem tradycji, religijności i, niejednokrotnie, podtrzymywała na duchu. Wpisuje się ona zarówno w historię Polski, jak i w historię polskiej twórczości kompozytorskiej.
Praca niniejsza podejmuje próbę usystematyzowania zjawisk i tendencji twórczych występujących w utworach na chór mieszany a cappella o tematyce religijnej, napisanych w latach 1945-2000 przez kompozytorów warszawskich.
Praca adresowana jest do szerokiego kręgu odbiorców, przede wszystkim do muzykologów i teoretyków muzyki prowadzących badania nad polską współczesną muzyką o tematyce religijnej i polską współczesną muzyką chóralną a cappella, jak również do kompozytorów, chórmistrzów, dyrektorów festiwali chóralnych i chórzystów.

Zbigniew Drzewiecki (1890-1971) był wybitną postacią polskiej i światowej pianistyki, wspaniałym pedagogiem, publicystą muzycznym oraz jednym z redaktorów serii wydawniczej w PWM Polskiej Biblioteki Fortepianowej. Koncertował w kraju i za granicą, włączając do swego repertuaru kompozycje Skriabina, Debussyego, Paderewskiego i Prokofiewa. Przygotowywał do publikacji utwory fortepianowe m.in. Händla, Scarlattiego, Mozarta, Beethovena, Czernego, Lessla i Szymanowskiego. Będąc profesorem polskich uczelni, wykształcił grono znakomitych uczniów, laureatów konkursów pianistycznych najwyższej rangi. Często zapraszano go na nie w charakterze jurora. Nagrodzony wieloma odznaczeniami był również członkiem honorowym wielu zagranicznych uczelni, np. uniwersytetów w Helsinkach, Tokio czy Royal Academy of Music w Londynie. We wspomnieniach przyjaciół i uczniów zawsze przedstawiany jest jako osoba bardzo towarzyska, ciepła i życzliwa.
Prezentowane Wspomnienia muzyka są poszerzoną wersją wydania pierwszego (PWM 1971). Tekst został uzupełniony o krótkie charakterystyki uczniów, którzy z powodów działalności cenzury zostali w 1971 roku pominięci w rozdziale zatytułowanym Uczniowie (Aneks I w obecnym wydaniu), oraz o artykuł przyjaciela Zbigniewa Drzewieckiego profesora Mieczysława Tomaszewskiego (Drzewiecki: edytor i krytyk muzyczny; Aneks II). Publikację uatrakcyjniają zdjęcia, udostępnione z archiwum rodzinnego Barbary i Zbigniewa Drzewieckich.
Wydanie II poszerzone ukazało się dzięki pomocy finansowej rodziny profesora Zbigniewa Drzewieckiego - żony Barbary i syna Zbigniewa.
Chcę spełnić (...) obowiązek życiowy dania świadectwa prawdzie - a więc tym przemianom, którym się ulegało, tym wydarzeniom, których się było świadkiem, tej muzyce, która ustawicznie żyła, przepływała, powstawała,trwała lub zamierała, a za której zmiennym nurtem trudno jest dziś - a tym bardziej jutro - nadążać temu, kto wzrósł i wychował się w poszanowaniu jej praw klasycznych. Spoglądając wstecz na wyniki mojej pracy, utwierdzam się właściwie w jednym tylko przekonaniu: że w miarę swych sił i umiejętności starałem się wychowywać porządnych i wrażliwych na piękno (nie tylko dźwiękowe) muzyków o nienagannej technice, ale nie techników za wszelką cenę. [Zbigniew Drzewiecki]

Pierwsza literacka publikacja znanej polskiej tancerki flamenco Urszuli Żebrowskiej-Kacprzak to owoc wieloletniego doświadczenia scenicznego autorki oraz jej wyobraźni estetycznej i artystycznej pomysłowości. Autorka sugeruje zarówno sprawdzone jak i nowatorskie rozwiązania, aby występy flamenco w polskich warunkach były jak najbardziej efektowne. Ponadto przybliżona jest historia kultury flamenco, opisane podstawowe formy w tym tańcu, nieco uwagi poświęca się rekwizytom i stepowaniu. Książka ta jest połączeniem podręcznika, poradnika i zbioru wspomnień i ciekawych obserwacji dotyczących flamenco. Wszystko, co potrzebne początkującemu i bardziej zaawansowanemu tancerzowi flamenco w Polsce. Daj się ponieść flamenco!

Urszula Żebrowska-Kacprzak tancerka, choreograf, instruktor rekreacji ruchowej i nauczycielka flamenco. Ekonomistka z wykształcenia, iberystka z zamiłowania, rozpoczynała naukę tańca w roku 1996 u prekursorki ruchu flamenco w Polsce Grażyny Adamczyk Lidtke. W trakcie swojej przygody z flamenco, uczyła się u mistrzów polskich, niemieckich, słowackich i oczywiście hiszpańskich, wyznaje zasadę, że flamenco może tańczyć każdy, gdyż emocje są uniwersalne bez względu na narodowość. Właścicielka największego sklepu z akcesoriami do flamenco Tienda Flamenca oraz wieloletnia współpracownica najbardziej znanych polskich artystów z kręgu flamenco Sławomira Dolaty, Marka Długosza, Roberta Gawrona, Ireneusza Folusza, obecnie prowadzi warsztaty tańca flamenco w Polsce i zagranicą oraz występuje w Duecie Flamenco, dużej formacji tanecznej Casi Flamenco, a także w zespołach, grających muzykę na żywo, m. in w swoim autorskim projekcie Tres Flamenkos y una Chica. W pracy naukowej poświęca się badaniom nad marketingiem w kontekście różnic kulturowych oraz prowadzi wykłady o kulturze regionów hiszpańskich.

Niektórzy rodzą się wielcy.
Niektórzy po wielkość sięgają.
O innych sława sama się upomina.
A jeszcze inni mają takiego pecha, że w szkolną ławę dzielą z Bono.

Każdy chce być sławny, ale w Dublinie lat siedemdziesiątych młody punkowiec Neil McCormick marzy o czymś więcej niż o marnym losie gwiazdki pop – wierzy, że jego przeznaczeniem jest wieść życie prawdziwego boga rocka. Rozplanował już wszystko – płyty, koncerty, okrzyki w imię pokoju na świecie. Lecz istnieje jedna rzecz, której nie wziął pod uwagę. Chłopak siedzący na drugim końcu klasy ma swoje własne plany.

„Killing Bono” to historia dwóch rozbieżnych istnień. Kiedy Bono i jego U2 sięgali po światową sławę i gwiazdorstwo, ich szkolny przyjaciel Neil torował sobie drogę w przeciwnym kierunku. Kiepskie dragi, dziwaczny seks, jeszcze dziwniejsze fryzury: Neil doświadczył tego wszystkiego na złudnej ścieżce ku umykającej chwale. Ale czasem to właśnie frajerzy mają do opowiedzenia najciekawsze kawałki.

W „Killing Bono” gościnnie wystąpią: papież, Bob Dylan i cała galaktyka sław. To niesamowicie zabawny, zdumiewająco szczery i przedziwnie poruszający zapis życia w cieniu prawdziwej supergwiazdy.


„W szkole byłem fanem Neila McCormicka. Był o wiele bardziej cool niż ja, do tego komponował fajne piosenki i sądziłem, że byłaby z niego pierwszorzędna gwiazda rocka. Okazało się, że myliłem się co do tego ostatniego. A teraz napisał świetną książkę”.
Bono

„Jest to najlepsza książka o człowieku, który próbuje zostać kimś w branży muzycznej, jaką czytałem”.
Sir Elton John

NEIL McCORMICK, felietonista Daily Telegraph, publikował w wielu brytyjskich tytułach prasowych, takich jak GQ, Marie Clare, The Sunday Times oraz The Observer. Mieszka w Londynie.

stron 380 + wklejka 10


WSTĘP
W szkole byłem fanem Neila McCormicka. Był o wiele bardziej cool niż ja, do tego komponował fajne piosenki i sądziłem, że byłaby z niego pierwszorzędna gwiazda rocka. Okazało się, że myliłem się co do tego ostatniego. A teraz napisał świetną książkę. Nieco mnie przyhamowała, dała do myślenia... aż mnie przeszedł dreszcz. Pewnie wielu czytelników skrzywi się podczas lektury i z pewnością jednym z nich jestem ja. Możecie sobie wyobrazić, że jest mi trudno polubić książkę taką jak ta – straszliwie drze ze mnie łacha – ale jest niezwykle zabawna i bardzo poruszająca. Rozpoznaję siebie w jego prozie, a to nieczęste. Nadzwyczajna oraz pociągająca jest jego szczerość i ta powaga unosząca się nad wszystkim, co opisuje i, co więcej, nigdy nie brak mu pasji. Umiejętność pisania o ważnych sprawach w lekki sposób jest prawdziwym darem Neila. W książce znajduje się kilka wątków, ocieramy się o trudne rzeczy, ale odbijają się one od nas jak duże piłki plażowe. I prawdziwie zadziwiające jest, że piosenki, które napisał, zacytowane w książce, dzwonią jak dzwony, a przecież nawet nie można usłyszeć ich melodii. Aspiracje tego pechowego bohatera są fantazją jedynie do chwili, kiedy przeczytacie te teksty. A wtedy zdacie sobie sprawę, że nie czytacie o gościu, który myśli, że byłby niezłą gwiazdą rocka. On naprawdę wierzy w to, co niegdyś powiedział Marlon Brando w filmie Na nabrzeżach... „Mogłem być kimś więcej”.

Bono

Niniejszy audiobook jest oparty na fragmentach książki zatytułowanej "Astor Piazzolla. Moja historia" Natalio Gorina (wydanie polskie PWM 2008, wydanie oryginalne:"Astor Piazzolla. Memorias" Alba Editorial 1991, 2002). nagranie fragmentów za zgodą oryginalnego wydawcy. Płyta w formacie audio przeznaczona do odtwarzania w czytnikach CD lub CD- ROM.
"Moja historia" Astora Piazzolli, to niezwykła podróż, która pozwoli czytelnikowi poznać styl pracy genialnego artysty, jego inspiracje, czasy, w jakich żył i tworzył oraz ludzi, z którymi współpracował. Wiosną 1990 roku A. Piazzolla zgodził się na udzielenie szeregu wywiadów Natalio Gorinowi - dziennikarzowi, miłośnikowi tanga i zarazem swemu przyjacielowi. Tak powstała książka, dzięki której dowiemy się o początkach kariery Astora Piazzolli w orkiestrze Anibala Troila, studiach pod kierunkiem Nadii Boulanger, stworzenia Octeto de Buenos Aires i Orquestra de Cuerdas, Quinteto, Noneto, sukcesie, jaki osiągnęła Balada para un loco, późniejszej współpracy z Gerry Mulliganem i długiej drodze do artystycznego uznania. Rzesze wielbicieli Piazzolli wciąż rosną i wszystko wskazuje na to, że spełni się jego życzenie:"mam nadzieję, że będą słuchać mojej muzyki w 2020, a także 3000 roku".

Ceniony reżyser Michał Znaniecki w szczerej rozmowie z muzykologiem Mateuszem Borkowskim zaprasza do swojego świata, pozwalając nie tylko wniknąć w tajniki warsztatu i rzemiosła, ale także pokazując krok po kroku meandry operowej reżyserii.
Czytelnik ma wyjątkową okazję poznać „od kuchni” złożony proces produkcji opery – od pierwszego otwarcia partytury, aż po premierę, od projektu, aż po jego realizację. Tytułowa „Złota klatka” to próba syntezy twórczej i analiza artystycznych wyborów dokonywanych przez reżysera wychowanego zawodowo w tradycji włoskiego teatru muzycznego. To świadomość artystycznych ograniczeń, jakie nakłada na reżysera libretto, partytura, tradycja i praktyka wykonawcza, ale i odkrycie kryjących się w owej klatce niespożytych możliwości dających poczucie twórczej wolności i zachęcających do dalszych poszukiwań i filozoficzno-estetycznych rozważań.
Paradoks złotej klatki polega na odnalezieniu swobody artystycznej wypowiedzi w granicach wytyczonych przez dzieło muzyczne. Książka jest zarówno autoanalizą twórczości Znanieckiego, jak i pewnego rodzaju podręcznikiem, swoistą „instrukcją obsługi” zarówno dla adeptów reżyserii, widzów, jak i wszystkich zainteresowanych światem opery. Okazuje się, że opowiadanie o operze od podszewki może być fascynujące także dla tych czytelników, którzy nigdy miłośnikami opery nie byli.