Sinfonie Nr. 4

Kolekcja Symfonii (nr 1 - 5) Ludwiga van Beethovena zaaranżowanych na fortepian solo przez Ottona Singera.
Data dokładnego powstania Symfonii nr 1 C-dur op. 21 nie jest znana, ponieważ nie zachował się ani manuskrypt, ani żadne szkice. Początki pracy miały miejsce prawdopodobnie ok. 1794 roku, natomiast ukończona została nie wcześniej niż latem 1799 roku. 2 IV 1800 odbyło się prawykonanie I Symfonii, które prowadził sam Beethoven w ramach swojego koncertu kompozytorskiego.
Symfonia nr 2 D-dur op. 36 ukończona została jesienią 1802 roku. Widać w niej, że kompozytor porusza się w świecie muzyki Haydna i Mozarta, dlatego też długo dzieło uchodziło za zbyt długie w całości i sztuczne. Charakter II Symfonii jest pogodny i jasny.
Prawykonanie Symfonii nr 3 Es-dur "Eroica"odbyło się 3 I 1805 roku w prywatnym domu wiedeńskiego bankiera - Würtha. Dzieło składa się z części: I - Allegro con brio, która ma wywołać wrażenie bohaterskiej wielkości i walki; II - Adagio assai, o charakterze marsza żałobnego; III - Allegro vivace, w której panuje atmosfera szybkiego ruchu oraz nastrój tajemniczości; IV - Finał (Allegro molto) stanowiący cykl wariacji opartych na krótkim temacie wprowadzonym przez instrumenty smyczkowe techniką pizzicato.
Powstanie Symfonii nr 4 B-dur op. 60 datuje się na rok 1806. Nie miała ona wielu zwolenników. Dzieło nie kryje w sobie żadnej programowości, czy też poetyckiej treści, jest jednak bardzo pogodne. Składa się z części: Wstęp (Adagio), cz. I - Allegro vivace, cz. II - Adagio, cz. III - Allegro vivace i cz. IV - Finał (Allegro ma non troppo).
Prace nad Symfonią nr 5 c-moll op. 67 trwały dość długo (ok. 8 lat). Pierwsze wykonanie odbyło się 22 XII 1808 roku podczas "akademii", w ramach której odbyło się także prawykonanie m. in. VI Symfonii "Pastoralnej". Dzieło pełne jest kontrastów emocjonalnych, głębokiej uczuciowości przeplatanej dramatyczną wymową.