Tea For One

Świetna pozycja dla rozpoczynających naukę gry na fortepianie. Publikacja zawiera 62 utwory (ułożone progresywnie pod względem trudności) w opracowaniu na 4 ręce. W książe znajdują się takie utwory jak: Austrian Hymn • The Ballad of King Kenry • The Bells of London • Bergerette • Beside The Cradle Here I Stand • Bohemian Dance • Bohemian Song • Canon in A Minor • Cashmere Song • The Chimes • Christ Was Born on Christmas Day • Christmas Song • Cradle Song • Creole Song • The Cruel Rose • The Day of Christmas • Ding Dong Bell • Dutch Tune • Evening • Exaudet's Minuet • The First Noel • Four and Twenty Blackbirds • Frere Jacques • Girofle, Girolfa • Happy New Year • Hippity Hop! • Holy Night • Hot Cross Buns • Hushabye Baby • If I Were a Tiny Elfin • Irish Tune • Jock O'Hazeldean • Joseph and Mary • Leezie Lindsay • Little Jack Horner • London Bridge is Falling Down • Luther's Hymn • Minuet • My Country, 'Tis of Thee • Nineteen Birds • The North Wind Doth Blow • Now the Sun is Sinking • Old French Air • Parting Song • Plaisir d'Amour • Polish Dance • The Rose is Red • Russian Hymn • Scale of D • Schubert Waltz • The Seagull • Sleep, Beloved, Sleep • Spring Song • Sulky Sue • Swing Song • There Was a Woman, As I've Heard Tell • To Market • What Tongue Can Tell Thy Greatness, Lord? • Winter • Winter, Farewell • The Wraggle Taggle Gipsies.

„Dwuaktowa opera „Nagroda, czyli Wskrzeszenie Królestwa Polskiego” do tekstu warszawskiego dramatopisarza, aktora, śpiewaka, reżysera i dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie Ludwika Adama Dmuszewskiego, wykonana została w tymże teatrze 24 XII 1815 podczas koronacji w Warszawie cara Rosji Aleksandra I na króla Polski. Jej treść zawiera szereg akcentów panegirycznych pod adresem cara. Z opery tej ocalało tylko libretto oraz uwertura opracowana i wydana przez kompozytora w 1820 w wersji fortepianowej. Opracowanie to zamieścił Karol Kurpiński w dodatku muzycznym do założonego i redagowanego przez siebie pisma muzycznego „Tygodnik Muzyczny, wychodzącego w Warszawie w latach 1820-1821. W swej twórczości dążył Kurpiński do utrwalania narodowych cech ówczesnej muzyki polskiej. Między innymi wykorzystywał różne gatunki tańców ludowych. W uwerturze do opery Nagroda kompozytor wprowadził charakterystyczną rytmikę trzech tańców ludowych: poloneza, krakowiaka i mazura. Tańce te stanowią całe tworzywo muzyczne tej kompozycji.

Zygmunt Noskowski był kompozytorem, dyrygentem i pedagogiem.Urodził się 2 maja 1846 r. w Warszawie, zmarł 23 lipca 1909 r. tamże.Kształcił się początkowo u Jana Hornziela (skrzypce) , następnie w latach 1864-67 w Instytucie Muzycznym w Warszawie u Apolinarego Kątskiego (skrzypce), Stanisława Moniuszki (harmonia) i Franciszka Ciaffeiego (śpiew). W latach 1872-75 kontynuował naukę u Friedricha Kiela (kompozycja) i Richarda Würsta (instrumentacja) w Berlinie,dokąd wyjechał dzięki uzyskaniu stypendium Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Od 1867.grał w orkiestrze Teatru Wielkiego w Warszawie, wstępując jako śpiewak i pianista. Prowadził żywą działalność w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. W listopadzie 1875 r. Towarzystwo urządziło jego koncert kompozytorski . W latach 1876-80 był dyrektorem Towarzystwa Śpiewaczego Bodan w Konstytucji, w latach 1881-1902 -dyrektorem Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego.Działał jako dyrygent opery i drugi dyrygent Filharmonii Warszawskiej .W 1886 r. objął klasę kompozycji w Instytucie Muzycznym w Warszawie.Obdarzony wybitnym zmysłem pedagogicznym, wykształcił w ciągu 20 lat całe pokolenie kompozytorów polskich. Do uczniów jego należeli m.in.: Henryk Melcer, Witold Frieman, Grzegorz Fitelberg, Mieczysław Karłowicz, Karol Szymanowski, Ludomir Różycki.Obszerna twórczość Noskowskiego obejmuje dzieła symfoniczne i kameralne, utwory wokalno-instrumentalne oraz utwory fortepianowe.

Folklorystyczna trzyaktowa opera „Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale”, opatrzona ponadto podtytułem „zabawa dramatyczna ze śpiewem w trzech aktach”, powstała do libretta Jana Nepomucena Kamińskiego. Prapremiera tej opery odbyła się w Teatrze Narodowym w Warszawie 16 VI 1816. Operę tę nazwano w XIX wieku także „Nowymi Krakowiakami”, gdyż „Zabobon” Kurpińskiego jest przeróbką powstałej wcześniej czteroaktowej opery „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale” Jana Stefaniego do tekstu Wojciecha Bogusławskiego (wystawionej 22 lata wcześniej w 1794 w Teatrze Narodowym w Warszawie). Autor libretta do opery „Zabobon” Kurpińskiego zachował tematyczną podstawę libretta Bogusławskiego skracając zarazem sztukę do trzech aktów. Opera Kurpińskiego zyskała ogromną popularność i wnet odsunęła na dalszy plan swój pierwowzór. „Zabobon” stał się kluczową pozycją w procesie folkloryzacji polskiej muzyki operowej w I połowie XIX wieku, a zarazem najbardziej narodowym dziełem Kurpińskiego.