Zawsze warto

Zbiór zawiera 14 utworów Boba Marleya. "Muzykę zawsze inspirowały nasze przekonania i nasza wiedza. Oraz sposób w jaki dochodziliśmy do arkanów tej wiedzy. Muzyka reggae to muzyka o sobie samym. To własna historia - o swojej przeszłości i przyszłości." - o muzyce Bob Marley.

"w początkowym okresie nauczania muzyki założeniem jest, aby w możliwie szybkim tempie osiągnąć taki poziom gry, który będzie sprawiał radość i dawał wiele satysfakcji, zarówno grającemu jaki i nauczycielowi. (...)
Zawarte w tym opracowaniu krótkie utworki lub melodyjki, kryją w sobie zawsze jakiś etap nauczania, a forma ich stara się maskować kolejne trudności do pokonania (...)"

One of the all-time favorites from none other than the King! This 12/8 classic croons with romance in a warm and wonderful setting by Ed Lojeski. Full harmonies, easily sung. Available: SATB, SAB, SSA, TTB, ShowTrax Cassette. Performance Time: Approx. 2:40.

One of the all-time favorites from none other than the King! This 12/8 classic croons with romance in a warm and wonderful setting by Ed Lojeski. Full harmonies, easily sung. Available: SATB, SAB, SSA, TTB, ShowTrax Cassette. Performance Time: Approx. 2:40.

Muzyka Hansa Zimmera napisana do filmu animowanego Spirit wykonana przez Bryana Adamsa. Hans Zimmer to obecnie jeden z najpopularniejszych twórców muzyki filmowej a jednocześnie jedna z najbardziej tajemniczych postaci Hollywood. Bryan Adams to jeden z tych piosenkarzy, którego zawsze słucha się przyjemnie. Kilka utworów ze ścieżki dźwiękowej do Spirit można już było usłyszeć na innych krążkach tego wokalisty, natomiast reszta utworów została stworzona specjalnie pod muzykę Zimmera.

Blondie wywodzi się z nowojorskiej sceny new wave. Jednak zawsze uciekali od szufladkowania grając po prostu muzykę, którą sami uwielbiali. To oni dali światu pierwsze wielkie przeboje w gatunkach takich jak reggae, rock/disco, czy hip hop. Byli autorami wpadających w ucho rockowych hitów i błyskotliwych, ironicznych tekstów. Publikacja zawiera 15 największych przebojów punck-rockowego zespołu "Blondie".

All six pieces of the Autumin Multiplay collection can by performed in all possible instrumental permutations (1-6 performers). It is recommended that the performers maintain a continuity of narriation while controlling the time intervals between particular miniatures as well between particular events. Instrumental parts overlap asynchronously, depending on the choise of the performrs, the lenght of the breaks and the tempo. The performers begin to play independently from one another wherver they wish. The interpretation of one performer may influence the interpretation of another. Such musical communication could result in, for example: dialoguing, complementing, continuing, contrast, or unity. Each performer should choose his own order in which to play the miniatures withoult prior consultation with others. By naturally responding to given musical situations, their mutual musicmaking on the stage should bring forth accidental, always new results. When performed as a chamber music version, it is desirable-given the proper acoustic conditions- for some performers to be spatially located away from the stage.
Duration: minimum 10 minutes. Contents: 6 pages.

Lista utworów:
Wspomnienie (Przybylski Bronisław Kazimierz)
Jak ptaki (Przybylski Bronisław Kazimierz)
Z oddali (Przybylski Bronisław Kazimierz)
Obraz pozorny (Przybylski Bronisław Kazimierz)
Cienie (Przybylski Bronisław Kazimierz)
Mgła (Przybylski Bronisław Kazimierz)

"Lusterka", zbiór 21 ćwiczeń na fortepian, zostały napisane z myślą o uczniach szkół muzycznych. Główną ideą było wykorzystanie symetrii - w budowie dłoni oraz w budowie klawiatury fortepianu. Jako materiał dla młodszych pianistów, są cyklem "pięciopalcówek", rozwijających nie tylko technikę, ale również poczucie frazy, nierzadko nie wynikającej z ciążeń tonalnych systemu dur - moll, przygotowujące do rozumienia i wykonywania muzyki współczesnej. Jako zadania dla uczniów nieco starszych mogą spełniać - obok funkcji ćwiczebnej - funkcję wstępu do nauki improwizacji fortepianowej. Umiejętność wykorzystania struktur symetrycznych w połączeniu z automatyzacją procesu ich powstawania, jest niezwykle przydatna w procesie tworzenia muzyki "na żywo".
Materiałem dźwiękowym, użytym w ćwiczeniach, są pięciodźwiękowe skale o różnej budowie; ich budowa interwałowa zawsze jest symetryczna względem dźwięku "d" bądź "gis" ("as"), stanowiących osie symetrii klawiatury (dźwięki te nie muszą jednak wystąpić w danej skali). Zadania ujęte są w większości w klasyczne ośmiotakty, jako krótkie, zwarte wypowiedzi muzyczne. Każde ćwiczenie poprzedzone jest prezentacją użytej w nim skali wraz z palcowaniem dla każdego dźwięku (powinno być ono konsekwentnie stosowane), niekiedy ze wskazówkami dotyczącymi sposobów ćwiczenia.

Zbigniew Drzewiecki (1890-1971) był wybitną postacią polskiej i światowej pianistyki, wspaniałym pedagogiem, publicystą muzycznym oraz jednym z redaktorów serii wydawniczej w PWM Polskiej Biblioteki Fortepianowej. Koncertował w kraju i za granicą, włączając do swego repertuaru kompozycje Skriabina, Debussyego, Paderewskiego i Prokofiewa. Przygotowywał do publikacji utwory fortepianowe m.in. Händla, Scarlattiego, Mozarta, Beethovena, Czernego, Lessla i Szymanowskiego. Będąc profesorem polskich uczelni, wykształcił grono znakomitych uczniów, laureatów konkursów pianistycznych najwyższej rangi. Często zapraszano go na nie w charakterze jurora. Nagrodzony wieloma odznaczeniami był również członkiem honorowym wielu zagranicznych uczelni, np. uniwersytetów w Helsinkach, Tokio czy Royal Academy of Music w Londynie. We wspomnieniach przyjaciół i uczniów zawsze przedstawiany jest jako osoba bardzo towarzyska, ciepła i życzliwa.
Prezentowane Wspomnienia muzyka są poszerzoną wersją wydania pierwszego (PWM 1971). Tekst został uzupełniony o krótkie charakterystyki uczniów, którzy z powodów działalności cenzury zostali w 1971 roku pominięci w rozdziale zatytułowanym Uczniowie (Aneks I w obecnym wydaniu), oraz o artykuł przyjaciela Zbigniewa Drzewieckiego profesora Mieczysława Tomaszewskiego (Drzewiecki: edytor i krytyk muzyczny; Aneks II). Publikację uatrakcyjniają zdjęcia, udostępnione z archiwum rodzinnego Barbary i Zbigniewa Drzewieckich.
Wydanie II poszerzone ukazało się dzięki pomocy finansowej rodziny profesora Zbigniewa Drzewieckiego - żony Barbary i syna Zbigniewa.
Chcę spełnić (...) obowiązek życiowy dania świadectwa prawdzie - a więc tym przemianom, którym się ulegało, tym wydarzeniom, których się było świadkiem, tej muzyce, która ustawicznie żyła, przepływała, powstawała,trwała lub zamierała, a za której zmiennym nurtem trudno jest dziś - a tym bardziej jutro - nadążać temu, kto wzrósł i wychował się w poszanowaniu jej praw klasycznych. Spoglądając wstecz na wyniki mojej pracy, utwierdzam się właściwie w jednym tylko przekonaniu: że w miarę swych sił i umiejętności starałem się wychowywać porządnych i wrażliwych na piękno (nie tylko dźwiękowe) muzyków o nienagannej technice, ale nie techników za wszelką cenę. [Zbigniew Drzewiecki]

Bajka o Mozarcie jest adresowana do starszych przedszkolaków oraz do czytelników rozpoczynających szkolną edukację. W żartobliwy sposób przybliża ona przyszłym melomanom (i nie tylko) postać jednego z największych kompozytorów w dziejach muzyki Wolfganga Amadeusza Mozarta (1756-1791). Opowiada o perypetiach artysty, począwszy od jego dzieciństwa aż do czasów, kiedy jako kompozytor i wirtuoz osiągnął największe sukcesy. Zadaniem Słowniczka wyrazów nie zawsze zrozumiałych, umieszczonego na końcu książeczki, jest wprowadzenie młodego czytelnika w realia epoki, w której dorastał Mozart. Dołączona do książki płyta CD z nagraniem oprawionej muzycznie Bajki sprawi, że jej treść stanie się dla dzieci jeszcze bardziej interesująca. CD: Dominika Grzybacz - fortepian Michał Pawełek - klawesyn Błażej Kozłowski - oprawa muzyczna i dźwiękowa.

Karol Józef Lipiński (ur. 30 października 1790 w Radzyniu Podlaskim na Lubelszczyźnie, zm. 16 grudnia 1861 w Urłowie) - polski skrzypek, kompozytor i pedagog.
Od wczesnego dzieciństwa zdradzał wybitne zdolności muzyczne. Gry na skrzypcach uczył się od piątego roku życia - początkowo od ojca Feliksa (1765-1847) (kapelmistrza orkiestry w majątku Potockich w Radzyniu Podlaskim koło Lublina).
Po przeniesieniu się Lipińskich w 1799 roku do Lwowa grał w orkiestrze prowadzonej przez ojca w domu Adama Starzeńskiego oraz w zespołach kameralnych. Pod koniec 1809 r. Lipiński został zaangażowany na stanowisko koncertmistrza orkiestry teatru niemieckiego we Lwowie ( Obowiązujący do 1842 roku przywilej teatralny obejmował tylko teatr niemiecki - polscy aktorzy działali wyłącznie na podstawie nie zawsze formalnych umów z przedsiębiorcami austriackimi). Po dwóch latach pracy w orkiestrze został jej kapelmistrzem. We Lwowie mieszkał przez 40 lat do 1839 r., pracując jako dyrygent, a potem dyrektor orkiestry. We Lwowie powstała zdecydowana większość jego kompozycji, m.in. symfonie, trzy koncerty skrzypcowe, kaprysy, polonezy.
Około 1810 roku powstały pierwsze autorskie utwory Lipińskiego: 3 symfonie Es-dur, B-dur, Uwertura D-dur. W 1812 roku odbył podróż do Warszawy, aby zapoznać się z pracą teatru operowego.
W roku 1814 wyjechał do Wiednia, aby poznać sławnego wówczas niemieckiego skrzypka-wirtuoza Ludwika Spohra. Po tym spotkaniu postanowił obrać karierę koncertującego skrzypka, zaś po powrocie do Lwowa porzucił pracę w teatrze i zajął się doskonaleniem gry na skrzypcach. Równocześnie tworzy i zajmuje się działalnością pedagogiczną.
Pod koniec października 1817 r. udaje się na koncerty do Włoch. Spotał się z Paganinim w 1818 r. (wspólnie koncertowali dwukrotnie 17 kwietnia i 24 maja 1818 r.).
W latach 1819-1824 koncertował w Kijowie, Krakowie, Poznaniu, Berlinie, Lipsku i Wrocławiu, Wilnie, Krzemieńcu i Kamieńcu Podolskim. W tym czasie powstały liczne jego utwory.
W 1823 r. koncertował w Kijowie wspólnie z Marią Szymanowską. Występował w Warszawie w grudniu 1827 i na początku 1828 r. dając sześć koncertów w Teatrze Narodowym, po których otrzymał nominację na pierwszego skrzypka Dworu Królewsko-Polskiego.
W 1829 r. podczas uroczystości koronacyjnych Mikołaja I, na które przybył również Paganini obaj artyści koncertowali wywołując w prasie warszawskiej gorącą polemikę na temat wyższości ich gry. Lipiński po powrocie z Warszawy zaniechał koncertowania i poświęcił się pracy kompozytorskiej. W 1834 r. rozpoczął występy z nowym repertuarem w Warszawie i Poznaniu, w 1835 roku udał się na półtoraroczną podróż artystyczna na Zachód. W Lipsku sprawował stanowisko koncertmistrza w słynnej orkiestrze Gewandhaus. Stamtąd udał się do Paryża. Koncertował niewiele z powodu długiej naprawy uszkodzonych skrzypiec. Z Paryża przeniósł się z koncertami do Anglii (Londyn, Manchester).
W latach 1837-1839 poczynił starania o stanowisko koncertmistrza kapeli króla saskiego w Dreźnie, które otrzymał w 1839 r. Niemal do ostatnich dni swego życia działalności jego związana była z tym miastem.
Współpracował z R. Wagnerem, przyjaźnił się z R. Schumannem. W Dreźnie powstały jego ostatnie utwory.Tutaj też rozwinął swoją działalność pedagogiczną kształcąc wielu skrzypków i opiekując się młodymi talentami (H. Wieniawski). Paganini zapytany, kto według niego jest najlepszym skrzypkiem na świecie odpowiedział: "Nie wiem kto jest najlepszy, ale Lipiński ma na pewno drugie miejsce".
Zmarł z powodu astmy.
Największe dzieła:
•Wariacje na tematy z opery "Kopciuszek" Rossiniego op. 10
•Rondo alla polacca op. 13
•I Koncert skrzypcowy fis-moll op. 14
•II Koncert skrzypcowy D-dur (Concerto militaire; Wojskowy) op. 21
•Variations de Bravoure op. 22
•Fantazja i wariacje na tematy z opery "Lunatyczka" Belliniego op. 23
•Fantazja na motywach opery "Krakowiacy i Górale" Stefaniego op. 33
•III Koncert skrzypcowy e-moll op.24
•IV Koncert skrzypcowy A-dur op.32

Prezentowany zbiór został opublikowany w 1903 r. przez warszawską oficynę Gebethner@ Wolff pod tytułem "Petits bijoux". 12 Dous mignons sur des airs favoris op. 16. Kopię pierwodruku otrzymano z Berlina.

Adolf Rzepko urodził się w 1825 r. w Pradze, a zmarł w 1892 r. w Warszawie. Był polskim pianistą, oboistą, dyrygentem, pedagogiem i kompozytorem czeskiego pochodzenia. Studiował w praskim konserwatorium w klasie oboju, fortepianu i organów (Vaclav Tomasek) oraz kompozycji (F. D. Weber). Od 1846 r. udzielał w Warszawie prywatnych lekcji muzyki. Prowadził chóry w kościołach: św. Anny i św. Aleksandra. Pracował m in. w Sieradzu, Kaliszu Piotrkowie Trybunalskim i Gidlach. W latach 1870 - 1872 był oboistą w orkiestrze Teatru Wielkiego. Adolf Rzepko napisał m. in Elementarne zasady muzyki (1869) i Szkołę na fortepian. Skomponował szereg utworów kameralnych i fortepianowych, pieśni na głos z fortepianem, msze oraz kilka opracowań polskich pieśni i arii na fortepian na 4 ręce.

Obszerna, bogato ilustrowana monografia nestora muzyki polskiej, wybitnego edytora twórcy Wydania Narodowego Dzieł F. Chopina, pianisty laureata III Konkursu Chopinowskiego, w latach 1949- 2010 jego jurora, a także kompozytora i pedagoga profesora klasy fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w Warszawie, którą ukończyli pianiści tej miary co Piotr Paleczny, Bronisława Kawalla i in. Niezaprzeczalnym walorem książki jest baza źródłowa, z jakiej korzystała autorka, a są nią m.in. rozmowy przeprowadzone z prof. Janem Ekierem oraz jego wybitnymi uczniami. Publikację uzupełniają liczne aneksy, zawierające wykaz nagrań Jana Ekiera, wykaz jego koncertów, a także spis kompozycji oraz artykułów i prac naukowych, wykaz materiałów filmowych i audycji radiowych z udziałem bohatera książki.