Lutosławski Witold

Lista utworów:
Recitativo e arioso (Lutosławski Witold)

Witold Lutosławski: czołowa postać muzyki polskiej ostatnich dziesięcioleci; kompozytor, pianista, także dyrygent, człowiek wybitny, ceniony jako autorytet w dziedzinie muzyki, studiował także matematykę.
Ten popularny utwór przeznaczony jest dla pianistów zaawansowanych.

Utwór zatytułowany "Lacrimosa" Witolda Lutosławskiego - wybitnego polskiego kompozytora i dyrygenta. Lutosławski żył w latach 1913 - 1994. Gdy miał 9 lat komponował już pierwsze utwory. Uczył się również gry na skrzypcach i fortepianie, oraz uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Studia muzyczne odbywał w Konserwatorium Warszawskim. Podczas wojny działał jako żołnierz i walczył w obronie ojczyzny przeciwko Niemcom. Do ważniejszych kompzycji z dorobku jego twórczości należą: "Paroles tissées", "Livre pour orchestre", Koncert wiolonczelowy, oraz "Gry Weneckie".

Niniejsza publikacja zawiera Preludia taneczne w oryginale skomponowane na klarnet. W preyentowanzm wydaniu utwory zostały opracowane przez Bogusławę Hubisz-Sielską na altówkę z fortepianem. Pierwsze publiczne wykonanie utworów w wersji na altówkę i fortepian, za zgodą Kompozytora, odbyło się 15 lipca 1992 roku w Monachium.
"Lutosławski ukończył partyturę Preludiów tanecznych na klarnet i fortepian 21 grudnia 1954 roku. [...]. W tych pięciu drobnych utworach Lutosławski znów okazał się mistrzem miniatury. Powstała muzyka o urzekającej kolorystyce dźwiękowej i rozległej gamie nastrojów: od pełnych zadumy preludiów parzystych, poprzez witalne i pogodne skrajne, aż po dowcipne i pikantnie brzmiące preludium środkowe". (D. Gwizdalanka, K. Meyer: Lutosławski - Droga do dojrzałości).

W "Chantefleurs et chantefables" Witold Lutosławski umuzycznił dziewięć krótkich rymowanek o kwiatach i zwierzętach ułożonych w 1940 roku przez francuskiego poetę Roberta Desnosa (1900 - 1945). Słowo "Chantefables" ("śpiewobajki") Desnos wymyślił dla miniaturowych opowiadań o zwierzętach, ptakach i owadach, a "Chanteflers" ("śpiewokwiaty") dla równie krótkich, lirycznych wierszy o kwiatach. Do poezji Desnosa Lutosławski sięgnął już wcześniej, komponując pieśni na baryton i orkiestrę "Les espaces du sommeil". W onirycznej atmosferze przypominającej surrealistyczne "Przestrzenie snu" (1975) rozpoczyna się również to dzieło - "Pięknością nocy" (La Belle-de-nuit) - kwiatem, który zakwita po zachodzie słońca i dlatego we Francji nosi takie właśnie miano. Muzyka pomaga ujrzeć w wyobraźni obraz sennych marzeń unoszących się do księżyca. Na "Różę" (La Rose) sen sprowadza żar letniego słońca.
Lutosławski przez całe życie deklarował się jako przeciwnik programowości i ilustracyjności w muzyce, a tymczasem w "Chantefleuts et chantefables" malarstwo dźwiękowe jest wręcz uderzające. Z humorem namalowane zostały dźwiękami przede wszystkim cztery zoologiczne portreciki: konik polny, krokodyl, żółw i stado motyli. Konik skacze bez opamiętania, żółw człapie i marzy. Głodny aligator na próżno przywabia apetycznego Murzynka, za to rój 300 milionów motyli wypija mieszkańcom Chatillon filiżankę bulionu.

"12 Melodii ludowych” na fortepian zostało skomponowanych przez Witolda Lutosławskiego w 1945 roku na zamówienie Polskiego Wydawnictwa Muzycznego. Miniatury te oparte są na melodiach ludowych, pochodzących z różnych regionów Polski. Nasuwa się skojarzenie z utworami Miguela Llobeta, który w swoich kompozycjach gitarowych wykorzystywał katalońskie piosenki ludowe.
Przed kilkunastu laty angielski gitarzysta Julian Bream dokonał transkrypcji " melodii” i prawdopodobnie skonsultował swoje opracowanie z kompozytorem przed ich publicznym wykonaniem. Aranżacje te nie zostały jednak wydane.
Część moich opracowań „Melodii” powstało wiele lat temu, pozostałe - w ostatnich czasach. Niektóre miniatury przetransponowałem do innych niż oryginalne tonacji, wprowadziłem też kilka zmian, aby transkrypcje były wygodniejsze dla gitarzystów. Różnice te nie zmieniają jednak w żaden sposób zamysłu i intencji kompozytora

Lista utworów:
Wariacje na temat Paganiniego (Lutosławski Witold)

Używając słów Mieczysława Tomaszewskiego, swoimi piosenkami dziecinnymi Lutosławski „dał serię utworów, które weszły w krwiobieg życia muzycznego, wyznaczyły linię obowiązującego poziomu, nadały wysoki ton dziedzinie traktowanej czysto funkcjonalnie. Jest w nich prostota osiągnięta przez koncentrację, nierezygnowanie ze środków, użycie bogatego ich zespołu, ale aluzyjne, liczące na wrażliwość i inteligencję słuchacza. Dołączona płyta CD zawiera akompaniament fortepianowy.

W 1985 roku nakładem wydawnictwa Chester Music ukazała się antologia tradycyjnych kolęd brytyjskich we współczesnych opracowaniach. Udział w publikacji zaproponowano również Witoldowi Lutosławskiemu. Opracowanie to jest utrzymane w stylu 20 kolęd z 1946 roku i innych utworów kompozytora opartych na materiale popularnym. Opracowanie na dwa głosy równe z akompaniamentem fortepianu.

Publikacja zawiera krótkie ilustracje muzyczne do słuchowisk radiowych, należące do utworów określonych przez kompozytora jako "muzyka użytkowa", tworzonych przeważnie w latach pięćdziesiątych dla utrzymania rodziny, co nie znaczy, że są banalne lub niewarte poznania. Utwory na flet z fortepianem lub z akompaniamentem harfy.

Pieśni masowe uważano w czasach stalinowskich za muzyczną publicystykę. Żywot ich miał być krótki, lecz budzić miały powszechny rezonans, adresatem ich były zespoły świetlicowe i żołnierskie, chłopi i robotnicy. Chcąc stworzyć repertuar, od końca lat 40. ogłaszano konkursy na takie pieśni. W jednym z konkursów Lutosławski otrzymał (wraz z Tadeuszem Szeligowskim) za pieśń Wyszłabym ja najwyższą nagrodę. Publikacja zawiera dwie pieśni: Zwycięska droga i Śpiew oTarninie

Niniejszy zbiorek z serii Muzyka z kraju Chopina, zawiera trzy odmienne pod względem formalnym i stylistycznym utwory polskich kompozytorów na duet fortepianowy. Kompozycje te, przeznaczone dla uczniów w wieku 14–16 lat oraz pianistów amatorów, pomogą przybliżyć zagadnienia duetu fortepianowego i uroki grania na cztery ręce.