Impromptus f

Impromptu - to utwór o nieustalonej budowie, wykształcony z praktyki improwizacyjnej muzyki fortepianowej XIX wieku. Chopin jest jednym z czołowych przedstawicieli tej formy, najczęściej impromptu ma formę ABA.

Publikacja zawiera Balladę f-moll op. 52 Fryderyka Chopina uważaną za jego szczytowe osiągnięcie w tym gatunku. Utwór powstał w Nohant w ciągu dwóch lat: 1842 - 1843. Specyfiką utworu jest gęstość faktury poddawanej zabiegom wariacyjnym i polifonicznym.

Chopin znajdował naśladowców nie tylko w Warszawie, lecz od Północy do Południa, od Oslo do Palermo, od Wschodu do zachodu, od Petersburga do Paryża napisał Alfred Einstein w swojej fundamentalnej książce o epoce romantyzmu. Ten przemożny wpływ odczuć można u wielu wybitnych kompozytorów, tworzących zarówno w drugiej połowie XIX wieku, jak i w całym ostatnim stuleciu. Inspiracji harmonicznych, fakturalnych, gatunkowych i duchowych doszukać się można w utworach Liszta, Wagnera, Głazunowa, Szymanowskiego, Góreckiego i in. Nawiązywanie do twórczości Chopina w formie transkrypcji osiągnęło niewyobrażalne rozmiary liczone tysiącami utworów. Odrębną, choć mniej liczną, kategorię stanowią bardziej lub mniej swobodne parafrazy, próbujące uprościć lub rozwinąć pierwowzory. Zdarzają się ciekawe i udane, ale bywają też karykaturalne, pozbawione inwencji. Zestawiając w serii Słynne parafrazy oryginał Chopina bezpośrednio z jego parafrazą, chcemy przypomnieć szeroko rozpowszechnioną praktykę muzyki XIX i XX wieku i przywołać dzieła tych kompozytorów, którym choć trochę udało się wejść w światło geniuszu wielkiego Fryderyka.