Au Bord D une Source

Grzegorz Gerwazy Gorczycki, one of the mostoutstanding representatives of Polish Baroque music, came from Upper Silesia. He was born about 1667. The compositions included in the present edition were never printed in his lifetime, but like the rest of his output, were performed from manuscript copies. They reflect the creative trend in which the artistic guiding principles and media of palestrina's "stile antico" cross with newer ones, characteristic of the "stile moderno". The texts of which the compositions now published are based are examples of early Christian liturgical petry composed according to the principales of Latin metrical versification. The form of the works under discussion in characterized by progression in small sections, which is in turn determined by the structure of the lityrgical text and it is realized mainly by way of the motet method of chorale treatment, so popular in German sacred music of seventeen century. In the hymns the scoring is precisely defined - it consists of a four-part vocal ensemble (soprano, alto, tenor and bass), two violins and an organ, whose part was notated in the form of figured bass. The vocal parts form a compact group, nearly always accompanied by instruments. The sources of present edition are the manuscript scores prepared by A. Chybiński from the individual parts written by the composer. Since the manuscripts used by Chybiński were destroyed by fire in the National Library in Warsaw during the Second World War, the Editorial Notes refer exclusively to the copies, and not to the originals.

Lista utworów:
Crudelis Herodes (Gorczycki Grzegorz Gerwazy)
Deus Tuorum Militum (Gorczycki Grzegorz Gerwazy)
Lesu Corona Virginum (Gorczycki Grzegorz Gerwazy)
Tristes Erant Apostoli (Gorczycki Grzegorz Gerwazy)

Spis treści:

„Etiudy-kaprysy” na skrzypce z towarzyszeniem drugich skrzypiec op. 18 powstały w Petersburgu przed 1863 r. jako materiał dydaktyczny. Henryk Wieniawski nauczał gry skrzypcowej w tym mieście przez 12 lat, najpierw jako nadworny solista cara, a następnie (od 1862 r.) jako profesor klasy skrzypiec petersburskiego konserwatorium. Etiudy op. 18 mają charakter pośredni między kompozycjami o charakterze czysto dydaktycznym a utworami koncertowymi. Jakkolwiek podstawowym celem tego zbioru jest doskonalenie techniki skrzypcowej, jego walory artystyczne są niewątpliwe. Niewykluczone, że sam kompozytor dostrzegał w nich ową podwójną funkcję, dydaktyczną i koncertową, na co wskazuje m.in.. Brak oznaczeń technik artykulacyjnych w tytułach, które ograniczają się jedynie do ogólnej charakterystyki tempa. Zbiór obejmuje osiem etiud o zróżnicowanym charakterze, od głęboko lirycznych (nr 1, 2, 6, 7) po zdecydowanie wirtuozowskie, nastawione na popis techniczny (nr 3, 4, 5, 8). Utwory te zajmują istotne miejsce w XIX-wiecznej literaturze dydaktycznej i do dziś stanowią ważną pozycję w pedagogice skrzypcowej. Etiudy są tak napisane, aby mogły być grane także bez drugiego głosu. (ze Wstępu)