Two Guitars

"Studies at dusk" is a collection of seven short original pieces for two guitars which is intended for students who are approaching and establishing the intermediate level of playing. They are directed by two main concerns, that of rhythm and technique. Thus, each piece introduces a new note value and concentrates on asoects of technique which are basic (such as rest stroke and scales) or others that are normally reserved for more advanced pieces (such as harmonics, tambour and pizzicato).

Lista utworów:
Eventide (Stimpson M.)
Ringing (Stimpson M.)
Showers (Stimpson M.)
Air (Stimpson M.)
Shadows (Stimpson M.)
Lament (Stimpson M.)
Close (Stimpson M.)

We know almost nothing about the circumstances surrounding the composition of this attractive Serenade. Mozart's short life was not a smooth one - he was strained by foreign travel as a child prodigy, unappreciated by his employers and by the fickle public, short of money, and increasingly troubled by illnes.

Lista utworów:
Serenade for Two Guitars (Mozart W. A.)

The "Three Elegiac Melodies" for two guitars lend themselves to the expressive qualiies of the instrument, with melodic and textural interest divided equally between the parts. Whilst not presenting undue technical problems, performing the pieces will help players develop a sensitivity to balance and ensemble and players may gain extra insight and enjoyment by learning both parts.

Lista utworów:
Melodie elegiac 1 (Bowers Timothy)
Melodie elegiac 2 (Bowers Timothy)
Melodie elegiac 3 (Bowers Timothy)

W trzecim zeszycie Ucznia i nauczyciela szczególną uwagę zwrócono na problemy artykulacyjne. W wielu utworach (m.in.: Słoń, Wesoły wieśniak, Musette, Walc Griega) pojawiają się szczegółowe oznaczenia, np.: staccato, portato, a także różnego rodzaju akcenty. Nowym elementem jest również zastosowana w kilku utworach technika legato (Romans, Musette, Walc Griega). Podczas pracy nad tymi utworami warto zwrócić uwagę na problem wybrzmiewania dźwięku na gitarze. Precyzyjna realizacja pauz oraz artykulacji staccato lub portato wymaga wykonania dodatkowego ruchu w celu stłumienia dźwięku (bądź poprzez zdjęcie palca lewej ręki ze struny, bądź przez stłumienie dźwięku palcami prawej ręki). Problem ten jest często zaniedbywany w nauczaniu gry na gitarze, co sprawia, że gra wielu uczniów jest pod względem artykulacyjnym mało klarowna i wyrazista. W trzecim zeszycie uczeń poznaje również nowe dźwięki w wysokim rejestrze oraz uczy się grać w wysokich pozycjach zarówno na strunach wiolinowych jak i basowych (np. Gawot, Gymnopédie, Romans, Walc Griega). Warto przy tej okazji uzmysławiać uczniom istotną rolę palcowania w grze na gitarze, które ma nie tylko uzasadnienie praktyczne (związane z wygodą gry), ale również kształtuje muzyczną stronę utworu: wpływa na barwę i wybrzmiewanie dźwięku, umożliwia płynne i logiczne frazowanie. W utworach podano również propozycję palcowania prawej ręki, zaznaczając jednak tylko, którym palcem najwygodniej jest rozpocząć frazę. Bardziej szczegółowe palcowanie pojawia się w kilku fragmentach, w których sugerowane jest wprowadzenie kciuka lub palca serdecznego. Ostatnie trzy zawarte w niniejszej publikacji utwory są już nieco trudniejsze – zarówno od strony technicznej, jak i muzycznej – pojawiają się w nich zmiany tonacji, ozdobniki, dwudźwięki, triole, a także bardziej skomplikowane grupy rytmiczne (Walc Griega, Walc Chopina, Humoreska).