Publikacja zawiera przeboje muzyki rozrywkowej polskich wykonawców w zapisie nutowym. Zawiera teksty, funkcje, akordy i diagramy piosenek.

W zestawie 15 piosenek w zapisie nutowym opracowanym na keyboard wraz z tekstami i diagramami akordów klawiszowych i gitarowych. Znajdują się tu m. in. utwory takich zespołów jak 2 Plus 1, Czerwone Gitary, Skaldowie oraz solistów jana Kaczmarka, Janusza Laskowskiego, Edwarda Hulewicza i inne.

Publikacja zawiera złote przeboje lat osiemdziesiątych, polskich zespołów i wykonawców. Zapis nutowy łatwy, co pozwala zarówno amatorom jak i profesjonalnym muzykom na wykonywanie utworów. Znajdziemy tu linię melodyczną, akordy, słowa oraz diagramy chwytów gitarowych

Publikacja zawiera 15 piosenek w zapisie nutowym opracowanym na keyboard wraz z tekstami i diagramami akordów klawiszowych i gitarowych. Są to piosenki znanych polskich wykonawców takich jak Urszula, De Mono, Anita Lipnicka, Ich Troje, Ryszard Rynkowski i innych.Łatwe opracowanie pozwala w krótkim czasie na opanowanie wiele przebojów.

Refreny to cykl 10 miniatrur, które można wykonć samodzielnie, w całości lub w dowolnej kolejności. Każdy utwór w cyklu nie jest kompozycją skończoną. To, co jest zapisane, przygotowuje nas do wprowadzenia refrenu, który ma powstać w naszej wyobraźni. Tylko 10. utwór posiada formę zamkniętą. Kończy on cały cykl.

Pierwsza część Szkoły na kontrabas - mini, midi, maxi to metoda łatwego startu na trudnym instrumencie. Podstawą jej opracowania było założenie, że edukacja muzyczna opiera się na tych samych zasadach, co nauka mówienia.Niniejsza publikacja jest pierwszą w Polsce szkołą gry na kontrabasie dla małych dzieci, już od 6 roku życia.
Poznawanie tajników gry, opiera się przede wszystkim na nauczaniu melodii, które dzieci znają i łatwo zapamiętują, mają one także okazję zapoznać się z podstawami improwizacji. Najmłodsi od początku swej przygody z muzyką wykonują nie tylko solowe utwory, ale grają w duecie z drugim kontrabasem lub fortepianem.
W "Szkole na kontrabas" Grzegorza Frankowskiego znajdziemy przejrzysty układ treści, bogactwo i różnorodność stylów gry oraz zabawne i barwne ilustracje. Wszystko to sprawia, że nauka staje się łatwa i przystępna.

“Sonata na trąbkę i fortepian – La Cascata” powstała w 2015 roku. Kompozycja w stylistyce neoklasycznej z rozszerzoną tonalnością, inspirowana silnie kameralistyką Szostakowicza.

Składa się z trzech części, wykorzystuje klasyczną budowę sonatową.
Muzyka bardzo rytmiczna, intensywna, bogata w niuanse artykulacyjne, wymagająca od solisty dobrego opanowania instrumentu.

W zbiorze jest pięć piosenek z akompaniamentem fortepianowym z bardzo atrakcyjnymi tekstami i oprawą muzyczną.

Tradycyjna szkoła dla saksofonistów klasycznych. Tom pierwszy zawiera etiudy i trankrypcje utworów, które stanowią znakomite kompendium nauczania przez pierwsze lata nauczania. Każde z ćwiczeń jest szczegółowo opisane co do prawidłowego sposobu wykonania. Publikacja zawiera fotografie i tablice poglądowe, które uatrakcyjniają i ułatwiają początki nauki gry na saksof

Capriccio ad Carpaccio jest pierwszym utworem na wiolonczelę napisanym przez Marcina Tadeusza Łukaszewskiego pod kierownictwem Prof. zw. dr. hab. Mariana Borkowskiego. Tytuł utoru nawiązuje do nazwiska włoskiego malarza renesansowego Vittore Carpaccio (ok. 1465-1526), zaliczanego do czołowych mistrzów szkoły weneckiej. Autor pisząc kaprys nie inspirował się wprost którymkolwiek z jego dzieł, myślał natomiast o grze słownej zawartej w tytule. Kaprys jest utworem jednoczęściowym , silnie zróżnicowanym, kontrastowym. Można to zauważyć już na początku kompozycji, mianowicie kontrast dynamiczny i artykulacyjny. podobne kontrasy autor starał się zawrzeć w przebiegu całej kompozycji. Miejsca ruchliwe, energiczne, żywiołowe, przeplatają się z fragmentami kantylenowymi, w których autor pragnął ukazać możliwości pięknego brzmienia wiolonczeli.

DREI NACHTLIEDER, wbrew tytułowi, to utwór jednoczęściowy, w którym można wyróżnić trzy większe ogniwa, przebiegające attacca. Pisząc go, zamierzałem nawiązać do tradycji nokturnu, gatunku utożsamianego głównie z muzyką romantyczną. Nie chciałem jednak nazywać utworu nokturnem, aby uniknąć jednoznacznych skojarzeń. Całość trwa circa 10-12 minut, przebiega w tempie na ogół wolnym umiarkowanym. Zależało mi na wyzyskaniu możliwości barwowych fortepianu, eksplorowanego jednak w sposób tradycyjny, wyłącznie za pomocą klawiatury. Stąd wykorzystanie pełnej skali instrumentu, stosowanie brzmień hybrydowych, np. oktaw kontaminowanych sekundą czy bitonalnych struktur akordowych. Starałem się jednak unikać typowo pianistycznych rozwiązań na rzecz poszukiwania barw i brzmień, bedących często wynikiem połączenia tonalnej i nietonalnej stylistyki. Chciałem uzyskać w ten sposób nastrój skupienia, zamyślenia, głębi, swoistego smutku, to znów dramatyzmu (w miejscach forte). Służą temu liczne skoki, szerokie interwały, kontrasty dynamiczne oraz repetycje określonych struktur, co zbliża utwór miejscami do narracji minimalistycznej. Dominuje myślenie wertykalne, podporządkowane harmonice. Głównym celem jest jednak pogłębienie wyrazu muzycznego, nie zaś popis wirtuozowski w tradycyjnym znaczeniu tego pojęcia.
KLASTERIANA. W tym jednoczęściowym utworze (czas trwania circa 10 minut) pragnąłem wydobyć sonorystyczne możliwości fortepianu, wynikające z użycia wyłącznie różnego rodzaju klasterów. Nie sięgnąłem jednak po sonoryzm totalny, który często wiązał się z notacją beztaktową i fascynacją samym brzmieniem, kojarzonym nierzadko z poszukiwaniem awangardowych jakości kolorystycznych (jak np. gra na strunach, uderzenia w pudło rezonansowe czy preparacja fortepianu). Starałem się zbudować dramaturgię przebiegu i uzyskać siłę wyrazową, stosując w tym celu wyłącznie wspóbrzmienia klasterowe - stąd tytuł utworu. Są to współbrzmienia od kilku dźwięków do wielodźwięków, czasem klastery tzw. ażurowe, klastery chromatyczne i diatoniczne, oparte na skalach modalnych, klastery na białych i czarnych klawiszach oraz ich modyfikacje (np. tremolada, glissanda). Tu, podobnie jak w Drei Nachtlieder, wykorzystuję pełną skalę fortepianu i związane z tym możliwości dźwiękowe, fakturalne i kolorystyczne. Istotne znaczenie przywiązuję do stałej rytmiki, silnie kontrastowanej dynamiki i artykulacji. Powtarzalność i repetycyjność struktur zbliża tę kompozycję do estetyki minimal i repetitiv music. Tytuł może kojarzyć się z cyklem utorów fortepianowych Roberta Schumanna - Kreisleriana. Być może nieświadomie podjąłem dialog z tym dziełem, ale podobieństw (zwłaszcza stylistycznych) miedzy tymi utworami nie należy szukać zbyt głęboko i dosłownie.
Oba utwory napisałem w ramach Podyplomowych Studiów Kompozycji na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, które odbywałem w latach 2012-2014 pod kierunkiem prof.zw.dr. hab. Mariana Borkowskiego, któremu w tym miejscu pragnę wyrazić najgłębsze podziękowania.
Autor- Marcin Tadeusz Łukaszewski

Gibberish @ Babble ; Paweł Gusnar - saksofon, Bogna Dulińska - Fortepian, 26.03.2014 Muzeum Miasta Łodzi
Mała suita - utwór napisany na XXIII Śląski Konkurs Instrumentów Dętych "Drewno dla najmłodszych" 2016 w Dąbrowie Górniczej.

Fantazja na organy Jana Rybarskiego jest utworem wielkich emocji. Jego romantyczna dramaturgia wprowadza słuchacza w stan głębokich przeżyć. Dzieło jest monumentalne, a jego budowa przypomina jednoczęściową sonatę z fugą w środkowym fragmencie. Aranżacja wymaga organów mających minimum 16-18 głosów na dwóch manuałach. Mimo szybkich pasaży i czasem nieprostej harmonii utwór, choć wymaga bardzo dużo ćwiczenia, gra się wygodnie. Autor, jako praktykujący organista, korzysta z trudnych elementów technicznych, nad którymi doskonale panuje. Proporcja „tradycyjnej” i „nowoczesnej” harmoniki jest idealna, to znaczy dobrze podporządkowana dramaturgii utworu. Głównym elementem formotwórczym jest rytm, który – jak mówi sam autor – inspiruje, każe się otworzyć zarówno wykonawcy, jak i odbiorcy.
Struktura Fantazji nasuwa skojarzenie z przebiegiem życia ludzkiego, z historią filmową, która pozornie dla każdego jest inna, lecz niesie jedną, wspólną dla wszystkich prawdę: by pokonać trudności, trzeba zaufać Bogu.

Szilveszter Rosztetter

Podręcznik przeznaczony jest dla najmłodszych dzieci, rozpoczynających naukę gry na gitarze w wieku 5-6 lat..
Publikacja zawiera:

•blisko 50 duetów dla ucznia i nauczyciela (w tym znane dziecięce piosenki oraz specjalnie skomponowane utwory);
•Utwory z niespodzianką z wykorzystaniem ciekawych efektów gitarowych, tj. stukanie w pudło, tamburo, flażolety, pizzicato;
•ćwiczenia pisemne, czytanki, wierszyki, zagadki, rebusy i gry planszowe;
Materiał podręcznika w całości poświęcony jest zagadnieniu gry na pustych strunach. Elementarz w przyjazny sposób wprowadza też dzieci w świat abstrakcyjnych muzycznych pojęć (np.: pięciolinia, klucz wiolinowym, metrum, nuty i pauzy). Publikacja jest w całości kolorowo ilustrowana. W tekstach i zapisie nutowym zastosowano dużą, wyraźną czcionkę, a orientację w materiale publikacji ułatwiają kolorowe ramki i ikony. Wskazówki metodyczne i akompaniamenty do ćwiczeń zamieszczonych w podręczniku wydane zostały w odrębnej publikacji.
Bohaterami Elementarza są Hania i Grześ, którzy tak jak dzieci uczą sie muzyki.Hania ładnie rysuje, a Grześ uwielbia układać wieże z klocków, ale od kiedy grają na gitarze bardzo lubią razem ćwiczyć i wspólnie rozwiązywać muzyczne zagadki.Od niedawna też czytają książkę "Detektyw Lupka na tropie muzycznych znaków". W "Elementarzu" jest kilka stron z tej książeczki. hania i Grześ mają swoje ulubione zwierzątka: pieska i kotka, które czasem psocą, a czasem pomagają im w nauce. Zapraszamy na spotkanie z gitarą i bohaterami.

Utwór został wyróżniony na 57. Konkursie Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda.

Utwór na orkiestrę symfoniczną i psa. Pies dowolnej rasy, spokojnego usposobienia, ładnej aparycji powinien być umieszczony obok dyrygenta w widocznym miejscu. Przed wykonaniem utworu należy sprawdzić u weterynarza czy nie jest nadwrażliwy na głośne dźwięki.
Materiały zawierają głosy orkiestrowe.

Utwór został napisany dla Salezjańskiej Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej w Lutomiersku, której jednym z pierwszych absolwentów jest kompozytor. Utwór pisany z myślą o trzymanuałowych organach z manuałem pierwszym jako głównym, mimo to – wykonywany może być także na innych instrumentach, z uwzględnieniem pierwotnego zamysłu autora.

Mimo powierzchownej wirtuozerii utwór dość przystępny – również dla uczniów szkół muzycznych II stopnia, choć ze względu na aspekt równoważności między partią skrzypiec i akordeonu – zawsze będzie stanowił wyzwanie dla dwóch różnych natur, jakie stoją za dwoma różnymi instrumentami.

W „Sonacie II” znajdą coś dla siebie zarówno mocno przywiązani do harmoniki, metrorytmiki jak i rozwiązań fakturalnych literatury, z której instrument bezpośrednio wyrasta, jak i poszukujący innej optyki, dającej okazję do ponownych odkryć niosących za sobą zupełnie nową przygodę z instrumentem.