Publikacja zawiera dwa utwory fortepianowe romantycznego kompozytora - Roberta Schumanna (1810 - 1856). Schumann początkowo studiował prawo w Haideburgu, jednak przerwał je pod wpływem gry Paganiniego. Uczył się gry na fortepianie u Wiecka, późniejszego teścia. Ponadto był dziennikarzem; pisał artykuły muzyczne dla "Algemeine Musikalische Zeitschrift". W 1834 roku założył "Neue Zeitschrift für Musik" i na jego łamach oceniał twórczość kompozytorów w felietonach. Pochlebnie wypowiadał się o Chopinie, Brahmsie i Berliozie, natomiast negatywnie o Wagnerze. Ceniono go przede wszystkim jako twórcę fortepianowych pieśni, których skomponował łącznie ok. 250.